Дадатковая 2 страница

Гісторыя народа ў параўнанні з іншымі гуманітарнымі навукамі (якія аналізуюць асобныя грамадскія з’явы) – навука комплексная, інтэгральная, бо яна вывучае ўсю сукупнасць з’яў грамадскага жыцця на працягу ўсей гісторыі грамадства. Гісторыя кожнага народа мае сваю адметнасць, яна вылучае яго сярод іншых народаў.

Гісторыя ў адрозненне ад іншых навук пазбаўлена магчымасці непасрэдна назіраць падзеі ці ўзнаўляць іх у эксперыменце. Напісаць аб мінулым магчыма толькі з дапамогай захаваўшыхся крыніц. У гэтым выпадку аб’ектыўнасць гістарычнага мінулага, выкладзеная сучаснымі гісторыкамі, залежыць ад сумленнасці і прафесіяналізму аўтараў. Перад імі стаіць найгалоўнейшая задача адысці ад ідэалагічнага ўплыву, разглядаць гістарычныя падзеі адпаведна аб’ектыўным заканамернасцям, ва ўзаемасувязі з гістарычнымі працэсамі іншых краін. Праўдзівае адлюстраванне мінулага – гэта прыярытэтная задача гістарычнай навукі.

Гісторыя выконвае такія найважнейшыя функцыі як пазнавальная, практычная, выхаваўчая. Вывучэнне гісторыі пашырае жыццёвыя гарызонты чалавека, рабіць яго мацнейшым. Увага да гісторыі краіны – прымета прагрэсіўнага развіцця грамадства. Яна звязана з тым, што наша краіна перажывае пераломны момант свайго развіцця. У гісторыі мы хочам убачыць нашу будучыню, шукаем адказ на пытанні: хто мы, на што мы здольныя, што ў нашых дзеяннях, у стратэгіі з'яўляецца выніковым, дастойным далейшага развіцця і ўдасканальвання.

Гісторыя дае бескампрамісны адказ на пытанне: што ўдалося зрабіць нашай краіне, нашаму народу за час свайго існавання. І ад гэтай гістарычнай рэчаіснасці, якой бы яна не была, як бы не характарызавалася, нам не адысці.

Магчыма, як ніколі раней, мы зараз добра разумеем, што гісторыя – гэта частка нас саміх, гэта наша «поле бою», на якім ажыццяўляецца інтэлектуальная бітва для зацвярджэння жыццёва важных для нас каштоўнасцей. Веданне гісторыі аб’ядноўвае людзей, кансалідуе іх супольныя намаганні ва ўмацаванні дзяржавы.

Вывучэнне спадчыны на сучасным этапе спрыяе духоўнаму адраджэнню і выхаванню нацыянальнай самасвядомасці, глыбокаму і дакладнаму ўяўленню тых гістарычных шляхоў, якімі ішоў беларускі народ.

Дадзены курс лекцый скіраваны ў большай меры, чым папярэдні (выданне 2005 г.), на даследаванне асаблівасцей і агульных заканамернасцей гістарычнага развіцця Беларусі ў кантэксце сусветных цывілізацый, што дазваляе больш дакладна ацаніць станоўчае і недахопы нашых мінулых часоў. Той, хто будзе вывучаць дадзены курс, пазнае, як ішло гістарычнае развіццё ў сувязі з агульнымі еўрапейскімі заканамернасцямі і адметнымі толькі для беларусаў праявамі. Як адзначаюць нацыянальныя гісторыкі, беларускі народ прайшоў праз усе тыя ж самыя формы дзяржаўнасці (манархія, таталітарызм, дэмакратыя), этапы сацыяльна-эканамічнага развіцця (варварства, аграрнае, індустрыяльнае, постіндустрыяльнае грамадства) і культурнага развіцця (візантыйскі, раманскі стыль, готыка, рэнесанс, барока, класіцызм, эклектыка ці мадэрнізм, постмадэрнізм), што і іншыя народы.

Агульнымі былі і этапы хрысціянскага жыцця: прыняцце Хрысціянства, Рэфармацыя, Контррэфармацыя, свабода веравызнання і атэізм, адраджэнне Хрысціянства.

Плённае ўспрыманне студэнтамі спадчыны ў дачыненні да сусветнай гісторыі дапаможа ацэньваць тыя матэрыяльныя, духоўныя, эканамічныя, ідэйныя элементы мінулага, якія трэба пераймаць, у якіх выпадках страчанае можа быць адноўлена і ад якіх негатыўных момантаў трэба адысці. З засваеннем гістарычных падзей чалавек можа не толькі задаволіць інтарэс, але і ўявіць сабе: а што магчыма ўзяць з мінулага, каб не дапускаць памылак, больш эфектыўна выкарыстоўваць вопыт, набыты людзьмі, раней уступіўшымі ў жыццё.

Як бачна, сённяшні этап у развіцці нашага грамадства ставіць у вышэйшай ступені рэзка і востра жыццёва важныя праблемы развіцця ўсей сукупнасці нашых грамадскіх адносін, жыцця чалавека, месца Беларусі ў сучаснай цывілізацыі, перспектыў развіцця ідэалаў, зацверджаных нашай ідэалогіяй, - праблемы, якія мы прынцыпова не можам вырашаць, не звяртаючыся да гісторыі. Наша сёння нельга адарваць ад нашага мінулага, і ўрокі мінулага нам неабходны для фарміравання будучыні. І не выпадкова па гэтаму кожнае пакаленне асэнсоўвае гісторыю нанава. У гэтым няма нічога надзвычайнага. Гісторыя такая ж невычарпальная, як і прырода. Кожны новы ўзровень у развіцці грамадства пашырае гарызонт, ставіць усё новыя і новыя пытанні перад гісторыкамі і дае ім напрамак пошуку адказаў на іх.

Тыя праблемы, якія разглядаюцца ў гістарычнай навуце, маюць асаблівае значэнне для сістэмы адукацыі нашай краіны і ў многім залежыць ад прафесійнай кампетэнцыі выкладчыкаў гісторыі, што займаюцца развіццём студэнцкай моладзі, якая адлюстроўвае культурны і маральны патэнцыял грамадства ўвогуле.

Такім чынам, адзначым: прадметам гісторыі Беларусі з’яўляецца працэс развіцця чалавека ва ўсей разнастайнасці і ва ўзаемасувязі з іншымі народамі і краінамі, тэхналагічны і эканамічны спосаб вытворчасці на тэрыторыі Беларусі.

Доўгі час у аснову тлумачэння гістарычных падзей быў пакладзены фармацыйны падыход: абгрунтоўвалася заканамерная праз рэвалюцыйны шлях змена грамадска-эканамічных фармацый (першабытна-абшчынная, рабаўладальніцкая, феадальная, капіталістычная, камуністычная). На дадзеным этапе, як лічыць большасць навукоўцаў, павінен мець месца цывілізацыйны падыход да пазнання гісторыі.

У аснове цывілізацыйнага падыходу знаходзіцца развіццё духоўнага свету чалавека праз дасягненні навукі, культуры, асветы, якія матэрыялізуюцца ў сродках працы, эканамічных і сацыяльных адносінах. Цывілізацыйныя этапы ў гісторыі – гэта больш высокая сацыяльна-культурная ступень у адносінах да папярэдніх.

Значны уклад у вывучэнне і напісанне гісторыі Беларусі ўнеслі В. Ластоўскі, М. Доўнар-Запольскі, В. Шчарбакоў, Л. Абецэдарскі і іншыя навукоўцы.

З мноства надрукаваных на сёння падручнікаў, у якіх гісторыя нашай краіны будуецца на сучасных навуковых распрацоўках, выкладаецца ўзважана, трэба адзначыць падручнік па гісторыі Беларусі пад рэдакцыяй прафесараў Я.К.Новіка і Г.С.Марцуля, “Нарысы гісторыі Беларусі”, падрыхтаваныя М.П.Касцюком, У.Ф.Ісаенкам, Г.В.Штыхавым, “Гісторыя Беларусі” пад рэдакцыяй В.У. Галубовіча, Ю.М. Бохана. З такіх крыніц студэнт пазнае мінулае з заканамернасцямі паслядоўна прагрэсіўнага развіцця і выпадковасцямі, стваральнай працай народа, узлетамі працоўнай і сацыяльнай творчасці мас і спадамі, дэфармацыямі ідэй і сапраўдных каштоўнасцей грамадства.

Аўтар курса лекцый імкнецца даць рэальную і комплексную карціну гістарычнага развіцця народа, заснаваную на дакументах, гістарычных помніках і крыніцах, на канкрэтнай рэчаіснасці, паказвае мінулае з яго плюсамі і мінусамі, пазітыўнымі і негатыўнымі старонкамі. Самыя цяжкія моманты гістарычнага мінулага беларускага народа аўтар падае ў патрыятычнай інтэрпрэтацыі. Пры разглядзе тэм, якія раскрываюць савецкі час (60-я – 90-я гг. ХХ ст.), выкарыстоўваюцца навуковыя публікацыі, зробленыя аўтарам у даперабудовачныя, пера – і пасляперабудовачныя гады.

Новае выданне падручніка пабудавана, як і тыпавая вучэбная праграма (зацверджана Міністэрствам адукацыі Рэспублікі Беларусь 15 красавіка 2008 г.), на наступных пяці раздзелах: Спадчына Старажытнага свету, сярэдніх вякоў і Беларусь; Цывілізацыйная спадчына Новага часу і Беларусь; Савецкая мадэль мадэрнізацыі ў гісторыі Беларусі; Геапалітычнае становішча Беларусі ў сярэдзіне XX ст.; Суверэнная Рэспубліка Беларусь ва ўмовах глабалізацыі сусветных працэсаў.

 

РАЗДЗЕЛ І. ЦЫВІЛІЗАЦЫЙНАЯ СПАДЧЫНА СТАРАЖЫТНАГА СВЕТУ, СЯРЭДНІХ ВЯКОЎ І БЕЛАРУСЬ

Глава 1. Старажытныя цывілізацыі. “Вялікае перасяленне народаў” і Беларусь

Тэма 1. Найстаражытнае насельніцтва на тэрыторыі Беларусі

§1. Станаўленне старажытных цывілізацый (агульныя звесткі)

§2. Рассяленне людзей па тэрыторыі Беларусі

§3. Прыход славян, пераход да больш дакладных форм гаспадарчай дзейнасці

 

§1. Як мяркуюць вучоныя, перыяд старажытных цывілізацый налічвае каля 10 тыс. гадоў. Ён уключае – неалітычную, раннекласавую і антычную цывілізацыі. Надыходу цывілізацыйнага перыяду папярэднічаў перад цывілізацыйны этап грамадства. Гэты этап у жыцці чалавека быў найбольш працяглы, ён характарызуецца калектыўным характарам вытворчасці і спажывання, што абумоўлена слабасцю асобы перад сіламі прыроды і павольнымі тэмпамі ў развіцці грамадства.

Агульна гістарычная перыядызацыя гісторыі першабытнага грамадства характарызуецца чатырма стадыямі станаўлення і развіцця: першабытны чалавечы статак, або праабшчына; ранняя радавая абшчына; позняя радавая абшчына; разлажэнне першабытнага грамадства і пачатак утварэння класаў.

Акрамя агульна гістарычнай, шырока распаўсюджана археалагічная перыядызацыя. Такая перыядызацыя засноўваецца ў адпаведнасці з тым, якія матэрыялы выкарыстоўваліся для вырабу прылад працы (камень, медзь, бронза, жалеза).

Каменны век прынята дзяліць на палеаліт (старажытны каменны век – 3 млн. – 10 тыс. гг. да н.э.); мезаліт (сярэдні каменны век – каля 10-5 тыс. гг. да н.э.); неаліт (новы каменны век – каля 5-3 тыс. гг. да н.э.).

У раннім палеаліце чалавек выдзяляецца з жывёльнага свету ў выніку працы. Менавіта заняткі працоўнай дзейнасцю і лічацца галоўнай рысай, якая адрознівае чалавека ад жывёліны.

Станаўленне чалавека − антрапагенез – працяглы і складаны працэс, які вывучаны не да канца. Аб паходжанні (у тым ліку аб стварэнні) чалавека ў народаў свету існуюць розныя антрапалагічныя і касмаганічныя міфы. Паходжанне чалавека ўяўляецца як яго выдзяленне з ліку іншых чалавекападобных істот, якія паступова набываюць чалавечыя рысы, характэрныя толькі для людзей. Часта ў міфах гаварыцца аб тым, што першых людзей з самых разнастайных матэрыялаў (касцяка жывёлін, з дрэва, з гліны, з зямлі) стварылі багі. У некаторых міфах стварэнне чалавека мысліцца ў два ці больш этапаў: спачатку ўзнікаюць першыя антрапаморфныя істоты-першапродкі, ад іх нараджаюцца людзі. Стварэнне чалавека апісваецца і як аддзяленне людзей адзін ад другога (першапачаткова як бы зросшыхся).

У антрапалагічных міфах аўстралійскага племені аранда гаворыцца, што людзі былі створаны дзвюма істотамі: у адным варыянце – Унгам-бікуламі (дакладна – самаіснуючымі), па другім варыянце – птушкай-мухалоўкай, раздзяліўшай каменным нажом адзіныя згусткі-камкі, што засталіся на дне высахшага першабытнага акіяна і ўяўлялі сабой бясформенныя шары, у якіх толькі ўгадваліся зачаткі частак чалавека. Затым Унгамбікулы ці птушкі-мухалоўкі каменным нажом аддзялілі адзін ад аднаго часткі цела кожнага чалавека і, нарэшце, раздзялілі людзей на фратрыі.

У антрапалагічных міфах існуюць уяўленні аб стварэнні спачатку мужчыны, а потым жанчыны. Жанчына робіцца з іншага, чым мужчына, матэрыялу.

Асобы тып антрапалагічных міфаў уяўляюць такія міфы, дзе гаворка ідзе не аб стварэнні людзей, а аб спосабе, які дае магчымасць людзям, задоўга да таго існуючым (і невядома як узнікшым), выйсці на зямлю, у зямны свет. У такіх міфах расказвалася, што людзі жылі пад зямлёй, але багі зрабілі для іх праходы і вывелі іх з падземнага свету ў зямны.

Вялікую цікавасць уяўляюць міфы татэмістычнага характару, згодна з якімі чалавек ніколі не адрозніваўся ад жывёлін. Першыя з такіх міфаў зыходзяць з таго, што чалавек паходзіць ад малпы. Такія міфы аб паходжанні чалавека ўяўляюць цікавасць як раннія ўзоры навуковых поглядаў. Гэта ранняе тлумачэнне паходжання чалавека эвалюцыйным шляхам. Другі погляд супрацьлеглы: малпы – гэта былыя людзі, якія затым па розных прычынах былі ператвораны ў малпаў.

Найбольш распаўсюджанай і цэласнай на сёння тэорыяй паходжання чалавека з’яўляецца тэорыя эвалюцыі. Яна растлумачвае, што працэс станаўлення чалавека заняў вялікі перыяд (амаль 5 млн. гадоў), у выніку каторага чалавек стаў адрознівацца ад сваіх малпападобных продкаў і займеў сучасныя рысы. Як сцвярджаюць навукоўцы, першымі продкамі чалавека, якія ўступілі на шлях антрапагенезу, былі малпы – аўстралапітэкі. Яны хадзілі ўжо на ніжніх канечнасцях, што вызваліла верхнія і тым самым стварыла ўмовы для працоўнай дзейнасці.

Археолагі і гісторыкі лічаць, што тэрыторыя Беларусі засяляецца старажытнымі людзьмі значна пазней, чым паўднёвая частка свету. Старажытныя сляды з’яўлення чалавека тут адносяцца да сярэдняга палеаліту - 100 – 40 тысячагоддзяў да нашай эры. Хутчэй за ўсё старажытныя людзі пранікалі сюды па далінах прарэк з дняпроўскага Надпарожжа, басейна Дзясны або Закарпацця. Тады і паяўляецца першабытны чалавек, аб чым сведчаць знаходкі асобных прылад працы з крэмнію паблізу вёсак Клеявічы Касцюковіцкага і Абідавічы Быхаўскага раёнаў. Знойдзеныя прылады адносяць да позняй пары сярэдняга палеаліту, які супадае з рэзкім пахаладаннем (ці буйным аледзяненнем). Чалавек на тэрыторыі Беларусі мог з’явіцца раней, але ледніковыя наступы прымушалі яго адысці на поўдзень і сціралі яго сляды тут. Многія жывёліны, што прывыклі да цяпла, выміралі ці адыходзілі на поўдзень. Але ж у жыцці людзей да гэтага часу побач з біялагічнымі фактарамі дзейнічалі ўжо і сацыяльныя. У канцы ранняга палеаліту людзі будуюць прымітыўнае жыллё, магчыма, маюць вопратку са скур. Архантрапы ўжо выкарыстоўвалі ў гатовым выглядзе агонь (ад лясных пажараў, вулканічных выкідаў, маланак) і падтрымлівалі яго. Неандэртальцы, верагодна, ужо навучыліся здабываць агонь. Гэта было вялікай заваёвай чалавецтва, важным крокам на шляху вылучэння чалавека з прыроды. Агонь даў людзям абарону ад холаду, ад драпежнікаў, зменшыў іх залежнасць ад кліматычных умоў. З’явіўся ачаг – сімвал чалавечага жылля. Людзі атрымалі магчымасць выкарыстоўваць смажаную ежу. Без агню чалавек не змог бы стварыць ні кераміку, ні металургію.

Перыяд першабытнага чалавечага статка з’явіўся пераходным этапам ад прадчалавечага статка да фарміравання чалавечага грамадства − радавога ладу.

Калектыўныя намаганні ў гатаванні ежы, сумесная абарона ад драпежных жывёлін на стадным этапе ўмацавалі ўнутраныя сувязі паміж членамі статка. Стадны спосаб жыцця прывёў да назапашвання і замацавання вытворчага і грамадскага вопыту, паступовага выкаранення жывёльнага эгаізму, зацвярджэння статка-калектывісцкіх форм паводзін.

Усё гэта садзейнічала з’яўленню чалавека сучаснага выгляду – Homo sapiens – краманьёнец. Яго ўзнікненне адносіцца да позняга палеаліту (40-35 тыс. гадоў да нашай эры). На гэтым этапе першабытны статак змяніўся радавой абшчынай – узнікае радавы лад. Пры радавым ладзе існуе агульная маёмасць на асноўныя сродкі вытворчасці. Прадукты палявання, рыбалоўства, збіральніцтва размяркоўваюцца пароўну. З’яўляюцца правадыры-старэйшыны, чый аўтарытэт засноўваецца не на прымушэнні, а на традыцыі, павазе да вопыту і ўмеласці.

Людзі позняга палеаліту значна ўдасканалілі тэхніку вырабу каменных прылад: яны сталі больш разнастайнымі і мініяцюрнымі. Паяўляецца кідальнае кап’ё і папярэднік лука − коп’екідалка, што намнога павысіла эфектыўнасць палявання.

На гэтым этапе чалавек навучыўся рыбалоўству. На стаянках гэтай пары навукоўцы неаднаразова знаходзілі гарпуны і рэшткі рыбы. Распаўсюджваюцца вырабы з косці, у тым ліку іголкі, што сведчыць аб паяўленні шытай вопраткі. Будуюцца зямлянкі, пабудовы шалашнага тыпу, непадалёку ад якіх узводзіліся гаспадарчыя ямы для захавання запасаў ежы.

На тэрыторыі Беларусі ў гэты час склаліся суровыя кліматычныя ўмовы. Па гэтаму насельніцтва, як і ў раннім палеаліце, было даволі рэдкім. Навукоўцы знайшлі ўсяго 2 стаянкі позняга палеаліту: каля вёскі Бердыж Чачэрскага раёна і каля вёскі Юравічы ў Калінкавіцкім.

У гэты час Паўночныя раёны Беларусі займаў ляднік, які толькі каля 15 тысяч гадоў таму стаў паступова адступаць, клімат пачаў цяплець. Стаянкі, аб якіх мы зараз ведаем, пацвярджаюць: у познім палеаліце чалавек навучыўся прыстасоўвацца да прыроды не толькі біялагічна, але і сацыяльна, абараняцца ад холаду пры дапамозе жылля і вопраткі. Гэтыя дасягненні дазволілі людзям пашыраць межы жылой часткі зямлі.

Позні палеаліт – час узнікнення мастацтва. Мастацтва, несумненна, звязана з першабытнымі рэлігійна-магічнымі ўяўленнямі, з жаданнем уміласцівіць сілы прыроды: часта сустракаюцца адбіткі (відарыс) копій праколу жывёлін: чалавек, верагодна, меў надзею такім шляхам дабіцца поспеху на паляванні.

У познім палеаліце ўжо існуе рэлігія – яскрава праглядваецца паграбальны абрад. У магілу часам клалі некаторыя рэчы, якімі нябожчык карыстаўся пры жыцці.

Такім чынам, у канцы палеаліту чалавек навучыўся не толькі здабываць агонь і есці несырую ежу, вырабляць складаныя каменныя і касцяныя прылады, шыць вопратку, будаваць жыллё, паляваць і лавіць рыбу, але і жыць грамадскім ладам з грамадскай свядомасцю і яе найбольш важнымі формамі: мастацтвам і рэлігіяй. Аднак чалавек яшчэ не меў многіх элементарных прылад, неабходных яму. Частку з іх, што значна павысіла прадукцыйнасць яго дзейнасці, ён вынайшаў пазней, на стадыі мезаліту.

 

§2. У перыяд мезаліту ляднік пачаў адступаць да Поўначы, клімат стаў цяплець, тундравы ландшафт паступова змяняцца лясамі. Густая сетка рэк і азёр у Беларусі садзейнічала паяўленню новых відаў жывёлін: высакародных аленяў, ласёў, зуброў, дзікоў, мядзведзяў і іншых.

У такіх умовах на тэрыторыі Беларусі ідзе шырокае рассяленне людзей. У сучасны момант вядома больш за 100 мезалітычных стаянак. З мезалітам звязана засяленне ўсёй тэрыторыі Беларусі.

У мезаліце чалавек пачаў прымяняць лук і стрэлы, што рэзка павысіла прадукцыйнасць палявання, зрабіў першыя крокі ў накірунку жывёлагадоўлі (пачалося прыручэнне, а магчыма, і адамашніванне жывёлін). Адбылася змена тэхнікі вырабаў каменных прылад працы: шырокае распаўсюджванне атрымалі мікраліты – наканечнікі для стрэл, лазо – укладышы.

У эпоху неаліту на тэрыторыі Беларусі ўсталёўваецца цёплы і вільготны клімат, распаўсюджваюцца змешаныя лясы. Прысвойваючая эканоміка і першабытныя адносіны дасягнулі свайго росквіту. Пачаўся пераход да вытворчай гаспадаркі. Менавіта тады зарадзіліся жывёлагадоўля і земляробства, хоць паляванне і збіральніцтва ўсё яшчэ заставаліся асноўнымі крыніцамі існавання чалавека. Узнікненне вытворчай гаспадаркі – есць адна з падстаў для таго, каб гаварыць аб якасна новым этапе ў жыцці чалавека.

У неаліце адбываецца яшчэ шэраг значных змен. Мяняецца асартымент каменных прылад. Так, тапор, які паявіўся ў мезаліце, становіцца зараз асноўнай прыладай працы. Ён дазволіў асвойваць лясныя прасторы, будаваць шалашы і хаціны. Побач з асвоенай тэхнікай вырабу прылад паяўляюцца якасна новыя прыёмы: пілаванне, свідраванне.

Паявіліся і прынцыпова новыя матэрыялы. Асвоены выраб керамікі (праўда, яшчэ ляпной, без ганчарнага кола). Абпаленая гліна – першы штучны матэрыял, не атрыманы ў гатовым выглядзе, а створаны чалавекам. Гліняны посуд даў магчымасць гатаваць вадкую ежу і берагчы яе запасы.

Кераміка – галоўны набытак матэрыяльнай культуры неаліту. Але разам з ёй з’явіўся яшчэ адзін штучны матэрыял – тканіна. Чалавек вынайшаў ткацтва, пабудаваў лодку, пачаў судаходства. Асобае гаспадарчае значэнне набыла рыбная лоўля, паляванне, апрацоўка дрэва, косці, крэмнію. Распаўсюджванне (пашырэнне) рыбалоўства прывяло да з’яўлення параўнальна буйных паселішчаў (вёскі да 50-60 двароў). Аднак, як і раней, пераважалі невялічкія паселішчы. Неаліт – час узнікнення зачаткаў навук – астраноміі, арыфметыкі, біялогіі, медыцыны, аграноміі.

У канцы неаліту і ў пачатку бронзы (3 – 2 тыс. г. да н.э.) дэмаграфічны выбух, які адбыўся на прасторах Еўропы, прывёў да вялікага перамяшчэння насельніцтва. Перыяд з ІV да VІІ стагоддзя ўвайшоў у гісторыю Еўропы як эпоха Вялікага перасялення народаў, ён названы так таму, што на гэтыя чатыры стагоддзі прыходзіцца пік міграцыйных працэсаў. Міграцыя захоплівае практычна ўвесь кантынент і радыкальна змяняе яго этнічны, культурны і палітычны воблік. Гэта эпоха гібелі антычнай цывілізацыі і нараджэння феадалізму.

Узмацненне маёмаснай і сацыяльнай няроўнасці падштурхоўвае варварскія плямёны да захопу новых зямель. Адбыўся таксама ціск ідучых з Усхода сцяпных качэўнікаў. Аднак найбольш агульнай прычынай, якая выклікала адначасовае перамяшчэнне вялікай рознапляменнай масы людзей, па ўсёй відавочнасці, была рэзкая змена клімату. Пахаладанне пачынаецца прыблізна з ІІ стагоддзя і дасягае максімуму да V стагоддзя.

Яшчэ да IV стагоддзя на Рымскую імперыю нахлынулі з Усходу і Поўначы агрэсіўныя народы готы і блізкія ім вандалы, затым варагі і датчане, а таксама мангалоідныя плямёны гунаў, авараў, венграў і балгар.

У 166 г. германскія плямёны (квадаў, маркаманаў, лангабардаў) пераадольваюць абарончыя сістэмы мяжы Рымскай імперыі, фарсіруюць Дунай і пасля некалькіх бітваў даходзяць да порта Аквілея на Андрыятычным узбярэжжы.

У 406 г. вандалы, свевы і аланы пераходзяць Рэйн і рассяляюцца па Галіі. У 476 г. быў змешчан апошні імператар Заходняй Рымскай імперыі. На пачатак VI ст. на месцы Рымскай імперыі былі ўтвораны варварскія германскія дзяржавы: Таледа (вестготаў) – сучасная Іспанія, каралеўства Франкаў і бургундцаў – сучасная Францыя, каралеўства вандалаў, якое ўключала астравы Корсіка, Сардынія, а таксама Карфаген, каралеўства остготаў – сучасныя Італія, часткова Югаславія і Грэцыя. Тэрыторыю сучаснай Вялікабрытаніі захапілі англы і саксы з Даніі і скоты з Ірландыі.

У сярэдневякоўі прайшла новая хваля перасяленцаў (татара-манголы, крыжакі, паломнікі на Усходнюю і Цэнтральную Еўропу, на блізкі Усход і Візантыйскую імперыю). Перасяленцы з цягам часу асіміляваліся з карэнным насельніцтвам.

На этнічна стракатую тэрыторыю Беларусі прыйшлі індаеўрапейцы. Тэрыторыю Беларусі засялілі плямёны жывёлаводаў-вандраўнікоў – плямёны індаеўрапейскай моўнай групы. Паводле найбольш верагоднага меркавання, індаеўрапейцы першапачаткова жылі ў Малой Азіі побач з Іранам. Адсюль яны рассяліліся на Поўнач. Па гэтым пытанні ёсць іншыя думкі. Індаеўрапейцы мелі ўжо даволі развітую вытворчую гаспадарку і патрыярхальны лад. Займаліся ў асноўным жывёлагадоўляй. Разам з тым індаеўрапейцы ўмелі араць зямлю, сеяць і жаць, мелі для гэтага адпаведныя прылады працы. Ім давялося вынайсці кола і шырока распаўсюдзіць гэтае вялікае адкрыццё чалавека.

Пранікненне індаеўрапейцаў у межы Беларусі і ўзаемадзеянне іх з мясцовым насельніцтвам прывяло да выдзялення тут балтыйскіх плямёнаў, ці, як іх называюць у навуцы, балтаў. Гэтыя плямёны насілі назву літва, зямігола, латыгола, яцвягі.

Прыкладна ў гэты ж час чалавецтва вядзе асваенне металу. Пераход да яго быў доўгім, складаным і неадначасовым. Асваенне металу стала магчымым толькі на ніве ўжо ўзнікшай вытворчай гаспадаркі, пры наяўнасці хоць бы невялікіх (мінімальных) лішкаў прадуктаў харчавання, каб частку часу прысвяціць вырабу металічных прылад.

Менавіта таму старажытная кавальная справа і металургія зарадзіліся ў першую чаргу ў паўднёвых рэгіёнах, дзе, дзякуючы добрым прыродным умовам, раней развілося земляробства.

Першым металам, выкарыстаным чалавекам у III-II тысячагоддзях да н.э., была медзь. Спачатку з яе выраблялі прылады працы і ўпрыгажэнні метадам халоднай коўкі. Але гэта яшчэ не штучныя сплавы, асваенне якіх было справай будучага.

Эпоху, калі ўжо прымяняюцца металічныя прылады, але яшчэ не з’явілася металургія сплаваў, прынята называць энеалітам, медна-каменным векам. У яго назве падкрэслена, што ў гэтым перыядзе вырабы з металу не толькі не выцеснілі каменных прылад, але нават былі рэдкімі ў параўнанні з імі. З гэтага часу пачынаецца раннекласавая цывілізацыя.

Паяўленне медных прылад актывізавала абмен паміж плямёнамі. На тэрыторыі цяперашняй Беларусі выкарыстоўвалі прылады, якія завозіліся з Каўказа і Прыкарпацця. Праўда, ёсць падставы казаць і аб мясцовай вытворчасці вырабаў з бронзы.

На рубяжы III-II тыс. да н.э. тэрыторыю Беларусі паступова зясялаюць жывёлаводча-земляробчыя плямёны сярэднедняпроўскай культуры. Яны займаюць зручныя для жывёлагадоўлі і земляробства даліны рэк, абмінаючы стаянкі паляўнічых і рыбаловаў. У выніку складвалася асаблівая форма грамадскага падзелу працы. Паміж плямёнамі вёўся абмен прадуктамі. Гаспадарчыя і этнічныя сувязі садзейнічалі збліжэнню, а затым і зліццю гэтых двух вялікіх плямёнаў, стварэнню моцнай земляробча-жывёлагадоўчай гаспадаркі. Усё гэта прывяло да значнага развіцця прадукцыйных сіл і садзейнічала хуткаму ўзрастанню колькасці насельніцтва.

Паляванне, рыбалоўства, жывёлагадоўля, земляробства ўсё больш патрабуюць прымянення працы мужчын, што прыводзіць да ўзвышэння іх грамадскай ролі. Пры заключэнні шлюбу жанчыны павінны былі пераходзіць у род мужчыны. Лік сваяцтва пачаў весціся па бацькоўскай лініі. Гэта прыводзіць да разлажэння радавой супольнасці.

Прымяненне прылад з бронзы (сплаву медзі з волавам) прывяло (на Усходзе) да ўтварэння класавага грамадства і дзяржавы.

Доўгі час гісторыкі лічылі Егіпет самай старажытнай дзяржавай. Але пасля археалагічных раскопак у даліне рэк Цігра і Еўфрата выяснілася: гісторыя пачынаецца ў Шумерах. Шумеры раней егіпцян навучыліся праводзіць ваду на палі, асушваць балоты, вырошчваць пшаніцу, лен, гарох, вінаград, апальваць гліняную цэглу, будаваць дамы, храмы. Шумеры першымі прыдумалі як запісваць словы і думкі. Кожны горад у шумерах быў асобным царствам. Прыкладна ў той жа час у шумераў і егіпцян узнікаюць буйныя пастаянныя паселішчы тыпу гарадоў, манументальныя грамадскія пабудовы, гандлёвы абмен, мастацтва, пісьменнасць, паяўляюцца іншыя прыкметы цывілізацый першага этапа.

Характэрнай рысай другога этапа станаўлення старажытных цывілізацый стаў пераход да вытворчасці жалеза. У другім тысячагоддзі да н.э. жалезныя прылады працы ўжываюць плямёны паўночна-ўсходняй Малой Азіі, у Сірыі, Закаўказзі, шэрагу рэгіёнаў Еўропы. Пазней прылады жалеза сталі пераважаць у Пярэдняй і Сярэдняй Азіі, многіх частках Еўропы, Іране, Егіпце, Кітае. У першым тысячагоддзі да н.э. характэрнай з’явай стала стварэнне дзяржаў імперый. Моцныя імперыі гэтага часу – Асірыйская, Персіцкая, Рымская – характарызаваліся працягласцю тэрыторыі, неаднароднасцю эканомікі, геаграфічных умоў, этнічнага складу і культурных традыцый насельніцтва.

Блізкай па культуры і сацыяльна-палітычнаму ладу да Асірыі і Вавілона была тыпічная старажытная ўсходняя дзяржава Урарту (9-6 да н.э.). Асноўную частку насельніцтва гэтай краіны складалі свабодныя абшчыннікі-землепашцы. Яны вырошчвалі пшаніцу, ячмень, проса, гарох і іншыя культуры. Зямлю аралі жалезнымі плугамі на валах. У урартаў было шмат мясной жывёлы – авец, коз, свіней. Урарты былі добрымі садаводамі: у іх раслі яблыні, грушы, вішня, персікі, на бахчах спелі кавуны. Побач са свабоднымі абшчыннікамі значную праслойку складалі дзяржаўныя царскія рабы. Менавіта яны будавалі каналы і вадасховішчы, займаліся рамесніцтвам, будавалі з меснага камню (базальта і туфа) дамы.

У Еўропе, у тым ліку і ў Беларусі, працягвалася панаванне першабытнага грамадства. Тут з’яўленне бронзавых прылад працы садзейнічала разлажэнню раней склаўшыхся грамадскіх адносін, але не значыла імгненнага переходу да класавага грамадства.

Жалезныя прылады працы ў Беларусь пранікаюць на рубяжы нашай эры (прыкладна ў VІІ стагоддзі да нашай эры). Існаванне і распаўсюджанне тут жалеза навукоўцы звязваюць з плямёнамі Зарубінецкай культуры. Гэтыя плямёны рассяляліся ў Польшчы, на сярэднім і верхнім Дняпры. Характэрная рыса Зарубінецкай культуры − наяўнасць мноства гліняных прасліц. Частка з іх арнаментавана канцэнтрычнымі калясніцамі, ямамі, заштрыхаванымі геаметрычнымі фігурамі – ромбамі, трохвугольнікамі, косымі колцамі.

Вынаходніцтва спосабу атрымання жалеза і яго прымянення для розных патрэб з’яўляецца адным з найбольшых дасягненняў чалавецтва. Жалеза атрымлівалі з балотных, азёрных і лугавых руд сырадутным спосабам ў невялікіх печах – домніцах. Паўсямеснае распаўсюджванне руд і нескладаная тэхналогія абумовілі асваенне плямёнамі металургіі жалеза. На Беларусі для вытворчасці жалеза выкарыстоўвалася ў асноўным балотная руда. Амаль на кожным паселішчы археолагі знаходзяць сляды мясцовай апрацоўкі металу. Асноўныя прылады працы – долаты, сярпы – вырабляліся з жалеза.

Жалеза зрабіла магчымым паляводства на больш буйных плошчах, расчыстку пад раллю шырокіх лясных абшараў, яно дало чалавеку прылады такой цвёрдасці, якой не мог валодаць ні адзін камень, ні адзін з іншых да гэтага прымяняемых матэрыялаў.

Выкарыстанне жалеза ў гаспадарцы павысіла прадукцыйнасць працы, прывяло да росту прыбавачнага прадукту, паскорыла распад першабытнаабшчынных адносін.

У такіх умовах радавыя паселішчы перасталі быць абавязковымі ўмовамі нармальнага функцыянавання гаспадаркі. Узніклі пасёлкі, якія складаліся з сямей, не належаўшых да аднаго роду. На змену радавой абшчыне прыйшла суседская, ці тэрытарыяльная, абшчына з новымі сувязямі, якая базіравалася на сумесным валоданні асноўнымі сродкамі вытворчасці.

Новыя адносіны адкрылі шлях да хуткага ўзрастання эканамічнай і сацыяльнай няроўнасці. Радавая знаць захоплівала і замацоўвала за сабой лепшыя землі, сканцэнтравала (ці засяродзіла) ў сваіх руках найбольш важныя грамадскія пасты.

Да сярэдзіны І-га тысячагоддзя н.э. паступова складваецца лад ваеннай дэмакратыі, які з’яўляецца вышэйшай і апошняй палітычнай формай першабытнага грамадства.

§3. На рубяжы VI – VII стст. нашай эры наглядаецца масавы прыход славян на тэрыторыю Беларусі. Пісьмовых звестак пра рассяленне славян амаль не захавалася. Аб іх прарадзіме існуюць розныя погляды: Прычарнамор’е, Паўночнае Прыкарпацце, Закаўказзе, Паўночны Іран. Антычныя аўтары ўпамінаюць славян пад імёнамі венедаў, антаў, склавінаў. Яны называюць іх незлічонымі плямёнамі, вялікім народам. У VІ – VІІ стст. славяне засяляюць паўднёвую Беларусь, а з VІІІ – даволі хутка займаюць астатнюю яе тэрыторыю. Змешваючыся з мясцовым балтыйскім насельніцтвам, славяне стварылі некалькі буйных усходнеславянскіх племянных груповак, вядомых пад назвай дрыгавічы, радзімічы і крывічы.