PR как коммуникационный менеджмент

Metod profilowania seryjnych morderców jest wiele, sposobie działania, wyborze ofiary, miejscu działania itd. Jedno co ich łączy to odwoływanie się do doświadczenia i posługiwanie statystyką. Podczas próby stworzenia portretu psychologicznego seryjnego mordercy jednym z ważnych etapów jest analiza wybieranych przez niego ofiar. Dla seryjnego mordercy bardzo ważne jest znalezienie odpowiedniej "zdobyczy". Klucz, jakim się posługuję bywa oczywiście różny. Jednak okazuje się, że w wielu przypadkach "idealna ofiara" to młoda, długowłosa blondynka o niebieskich oczach. Nie tylko wygląd ofiary musi się zgadzać z fantazjami mordercy - także jej sposób poruszania, to co i jak mówi itp.

Holmes & Holmes (2002) przeprowadzili badania nad typem ofiar seryjnych morderców:

· W 70% były to dla sprawcy osoby obce, przede wszystkim: studentki i prostytutki, mali chłopcy i dziewczynki, autostopowicze, osoby upośledzone umysłowo, kupcy i posiadacze ziemscy, przypadkowi przechodnie, starsze kobiety, policjanci, ludzie odpowiadający na ogłoszenia w prasie, przyjezdni.

· W 20% znajomi: przyjaciele i sąsiedzi, sympatie, współpracownicy, pracodawcy, członkowie gangu, pacjenci.

· W 10% rodzina: dzieci, żony i mężowie, rodzeństwo i dziadkowie, teściowie, siostrzeńcy i bratankowie.

Seryjny morderca poluje przeważnie tam, gdzie istnieje wysokie prawdopodobieñstwo spotkania ofiary zgodnej ze wzorcem. Musi więc znać przestrzeń w której się porusza, zachowania tamtejszych ludzi i lokalny folklor. Musi umieć zastawić pułapkę na ofiarę.

Np. Ted Bundy zabijający młode kobiety wyglądające na studentki, wybiera się na teren polowania i często podaję się za studenta.

Przestępca raczej nie atakuje obok swojego miejsca zamieszkania. Pozwala to na podkreślenie tzw. strefy buforowej, która najprawdopodobniej skupia się około 3-8 mil od domu poszukiwanego.

Ważne jest też określenie położenia miejsca w którym ofiara jest przetrzymywana, jeżeli sprawca nie zabija jej na miejscu ataku. Ostatnia ważna lokalizacja, to miejsce pozbycia się ciała ofiary.

Jedną z bardziej znanych metod profilowania seryjnych morderców jest typowanie Holmesa. Opiera się ono na znalezieniu przyczyn dla których zabija. Przez to docieramy do osobowości przestępcy, stopnia jego rozwoju, itd.

Motywacji innych przestępstw dokonywanych seryjnie [bądź na szkodę wielu ofiar] należy dopatrywać się w zawiedzionych ambicjach, niepowodzeniu życiowym, poczuciu krzywdy i odrzucenia, chęci zademonstrowania mocy i panowania nad życiem i mieniem innych ludzi.

Czasem podłożem takich zachowań jest choroba psychiczna, innym razem zaburzenia osobowości. W każdym jednak przypadku wykryciu sprawcy i jego ujęciu służą swoją wiedzą specjaliści wysokiej klasy. Bez ich wsparcia wielu groźnych zbrodniarzy działałoby bezkarnie nadal.

Jak można wywnioskować z całej powyższej części tekstu profilowanie jest czynnością, w której największa rolę pełni bardzo szeroka wiedza eksperta, który powinien doskonale operować pojęciami i modelami teoretycznymi z dziedzin takich jak psychopatologia, psychologia osobowości i różnic indywidualnych, psychiatria, seksuologia i seksiatria, kryminalistyka i kryminologia. Profilowanie jest bardziej złożone niż tylko wpasowanie sprawcy w daną grupę, ponieważ najważniejsze jest podanie indywidualnych właściwości i wskazówek dla policji prowadzącej konkretne śledztwo — wszystkie podgrupy opisów są tylko podstawowymi matrycami, na których nadbudowuje się szczegółowe cechy sprawcy.

Należy zadać jeszcze jedno istotne pytanie: czy profilowanie jest użyteczne?

Źródła podają, że zdecydowanie najwięcej zabójstw (około 70%) popełnia się z powodów emocjonalnych a sprawców takich przestępstw jest stosunkowo łatwo schwytać bez pomocy eksperta profilującego. Nie jest to jednak takie oczywiste z wielu przyczyn. Po pierwsze, znaczna ilość przestępców zorganizowanych działających z pobudek seksualnych przejawia tendencje do useryjniania się (podstawowym powodem jest fakt, iż przestępcy ci cierpią na różnorodne parafilie, w tym takie jak skrajne postacie sadyzmu włącznie z tzw. lustmord - zabójstwem z lubieżności. Ponieważ popęd seksualny takich sprawców nie może być zaspokojony bez udziału ofiary, popełniają oni przestępstwa seksualne ilekroć wzmaga się napięcie seksualne, często przez to stając się zabójcami seryjnymi), co powoduje, że ilość ofiar tych sprawców jest znacznie większa niż ilość samych sprawców. Poza tym, w przypadku zabójców zorganizowanych są takie przypadki, gdzie sprawca w zasadzie nie zostawia żadnych śladów kryminalistycznych i wówczas profil psychologiczny jest jedynym źródłem wiedzy o tymże sprawcy i dopiero on może ukierunkować całe śledztwo. Wracając jeszcze do zabójstw seryjnych — należy pamiętać, że są to często przestępstwa najbardziej makabryczne i społeczeństwo domaga się najsilniej schwytania sprawcy tych zabójstw, wówczas dobrze sporządzony profil może być głównym czynnikiem postępów w śledztwie i później biegły psycholog profilujący jest bardzo cennym źródłem informacji o sprawcy w trakcie procesu sądowego, już po schwytaniu zabójcy.

 

Na koniec trzeba jeszcze wspomnieć o tym, że ekspert profilujący musi być osobą gotową do spędzania niewiarygodnie dużo czasu nad wszelkimi źródłami wiedzy o zabójcach, zabójstwach, głębokich zaburzeniach seksualnych.

 

LIRTERATURA:

 

Krukow P., Psychologia i neuropsychologia sądowa, referat wygłoszony 13 maja 2004r. w trakcie II serii uniwersyteckich wykładów otwartych organizowanych przez Koło Naukowe Psychologów przy Instytucie Psychologii UMCS w Lublinie, www.racjonalista.pl/kk.php/s,3479.

Ambrozik W., Zieliński F. (red.) (2003) Młodociani mordercy. Studia nad agresją i zbrodnią. Wyd. PTPN, Poznań.

Czerwiński A., Gradoń K. (2001) Seryjni mordercy. Wyd. Muza SA, Warszawa.

Gierowski J. K., Jaśkiewicz-Obydzińska T. (red.) (2002) Zabójcy i ich ofiary. Psychologiczne podstawy profilowania nieznanych sprawców zabójstw. Wyd. Instytutu Ekspertyz Sądowych, Kraków.

Sitarczyk M. (2004) Nieletni sprawcy zabójstw. Sylwetki psychologiczne. Wyd. UMCS, Lublin.

Wolska A. (2001) Model czynników popełnienia zabójstwa. (Rozprawy i Studia T. 374) Wyd. Naukowe US, Szczecin.

PR как коммуникационный менеджмент.

Связи с общественностью подразумевают установление благоприятных отношений с целевыми аудиториями. Действительно, чтобы преуспеть в этой сфере, необходимо налаживать хорошие отношения не с обществом в целом, а с целевыми аудиториями. Причем для контактов с разными целевыми аудиториями потребуются различные технологии.

Любая организация в процессе своей деятельности контактирует со множеством различных групп людей. И чтобы организация была успешной, она должна выстраивать свои отношения с этими группами.

Наука доказывает, а жизнь подтверждает, что успех любого дела в условиях рыночной экономики зависит не только от качества товара или услуги, но и из-за отношений фирмы с различными группами общественности, которым фирма будет предлагать товар. Именно поэтому сегодня опытный руководитель должен уметь работать и строить отношения с различными группами общественности, то есть уметь применять коммуникации. [7;5]

Дальнейшее развитие рыночной экономики в России делает необходимыми знания, умения и навыки коммуникаций всем тем, кто стремится успешно позиционировать себя на глобализующемся, и потому, все более конкурентном рынке товаров, услуг и идей. Паблик Рилейшенз сегодня определяется как одна из функций менеджмента организации, - почти такая же равнозначная как и финансовый менеджмент, операционный менеджмент, маркетинг, менеджмент персонала и так далее.