Вывучэнне новага матэрыялу.

 

Праверка дамашняга задання.

Вучні вусна адказваюць па зместу параграфа.

Рэч Паспалітая лічылася супольнай дзяржавай абодвух народаў, г. зн. польскай і літвінскай шляхты. Яна вяла агульную для ВКЛ і Кароны знешнюю палітыку. Аднак аб'яднанне дзяржаў не прывяло да уніфікацыі іх палітычных сістэм. Абедзве дзяржавы захоўвалі асобную дзяржаўную адміністрацыю (з адпаведнымі кіруючымі пасадамі), асобныя войскі са сваім камандаваннем, свае фінансавыя сістэмы, скарб і манету, самастойныя судовыя і мытныя (да 1766 г.) сістэмы, асобнае заканадаўства. Асобнымі для ВКЛ былі канцылярыя і пячатка. Кожная з дзяржаў мела сваю дзяржаўную мову: Польшча - лацінскую (з канца ХVI ст. фактычна польскую), ВКЛ - беларускую (з 1696 г. польскую, але афіцыйныя акты на беларускай мове захоўвалі сваю моц).

Паны-рада ВКЛ імкнуліся ўмацаваць асновы палітычнай суб'ектнасці княства ў межах прынятай уніі. Асабліва важнай перашкодай на шляху уніфікацыі палітычных сістэм Кароны і Княства быў новы Статут ВКЛ 1588 г., які, па сутнасці, адмаўляў прынцыпы дзяржаўнай уніі з Каронай. У прыватнасці, ён адмяніў дэклараванае ў Любліне раўнапраўе кароннай шляхты з падданымі княства на тэрыторыі ВКЛ: палякам, якія трактаваліся ў Статуце як чужаземцы, забаранялася займаць дзяржаўныя пасады любога ўзроўню, а таксама купляць, атрымліваць у спадчыну і ў падарунак нерухомую маёмасць. Палітычны лад ВКЛ не адпавядаў таму яго становішчу ў Рэчы Паспалітай, якое вызначыў Люблінскі акт. Фармальна дзве дзяржавы аб'ядноўвалі толькі супольны манарх і сойм, якія былі вышэйшымі органамі дзяржаўнай улады ў Рэчы Паспалітай.

Кіраўнік дзяржавы - кароль польскі (ён жа вялікі князь літоўскі, рускі і жамойцкі) - меў абмежаваныя паўнамоцтвы. У той час, калі ў краінах Заходняй Еўропы, найперш у Францыі, Іспаніі і Англіі, з ХVI ст. саслоўна-прадстаўнічыя манархіі пераўтвараліся ў абсалютысцкія дзяржавы з адной дынастыяй на чале, дык у Рэчы Паспалітай зацвердзілася рэспубліканская сістэма ўлады з інстытутам слабога манарха, які з 1573 г. свабодна выбіраўся. Паміж шляхтай і кожным новым каралём перад яго абраннем заключалася спецыяльная дамова ("пакта канвента"). Гэта быў своеасаблівы індывідуальны кантракт, які вызначаў абавязкі новаабранага манарха.

Заканадаўчую і часткова судовую ўладу меў агульны для ўсёй дзяржавы сойм, які складаўся з дзвюх палат: сената і пасольскай ізбы (палаты дэпутатаў). Сенат складаўся з магнатаў, прадстаўнікоў цэнтральнай і правінцыйнай адміністрацыі (ваяводы, каштэляны і інш.) і вярхоў каталіцкай царквы (біскупы). У яго складзе было 140-150 сенатараў. У пасольскую ізбу выбіраліся шляхцічы-дэпутаты (паслы) па два чалавекі ад кожнага павета. У сярэдзіне ХVIII ст. у яе складзе было 236 дэпутатаў. Лічылася, што яна з'яўляецца рашаючай часткай сойма, але фактычна яна нічога вырашаць не магла. На тэрыторыі Кароны паветаў было амаль удвая больш, чым у ВКЛ; таму прадстаўнікі Кароны складалі каля 2/3 сойма.

Агульныя (вальныя) соймы Рэчы Паспалітай засядалі ў Варшаве. З 1673 г. кожны трэці звычайны сойм (акрамя канвакцыйнага, элекцыйнага і каранацыйнага) праходзіў на тэрыторыі ВКЛ у Гродне.

Адсутнасць прамых нашчадкаў у Жыгімонта ІІ Аўгуста прывялі дзяржаву ў 1572 г. да глыбокага палітычнага крызісу, які стаў водападзелам дзвюх эпох у гісторыі дзяржаўнага ладу Рэчы Паспалітай: эпохі спадчыннай каралеўскай улады, якая завяршылася са згасаннем дынастыі Ягелонаў (са смерцю Жыгімонта ІІ) і эпохі выбарных каралёў. Абранне ў 1573 г. новага манарха - прадстаўніка французскага каралеўскага дома Генрыха Валуа - суправаджалася выпрацоўкай і прыняццем знакамітых Генрыхавых артыкулаў, якія сталі сінонімам "залатых шляхецкіх вольнасцяў". Непарушным абвяшчаўся прынцып свабодных выбараў караля; кароль не меў права самастойна ўводзіць новыя падаткі і склікаць паспалітае рушанне; знешняя палітыка манархіі ставілася пад кантроль сената; шляхце гарантавалася права адмовіцца ад паслушэнства каралю ў выпадку невыканання ім законаў Рэчы Паспалітай, і інш. Акрамя таго, уводзіўся інстытут сенатараў-рэзідэнтаў, якія паміж соймамі павінны былі кантраляваць дзейнасць манархаў. Так былі ўведзены канстытуцыйныя абмежаванні каралеўскай улады. У караля заставалася фактычна толькі адно істотнае права - прызначаць на дзяржаўныя пасады.

З сярэдзіны ХVII ст. "шляхецкая дэмакратыя" з непазбежнасцю перараджалася ў рэжым магнацкай алігархіі. Умоўнай цэзурай усталявання гэтага рэжыму можна лічыць пачатак праўлення караля Яна Казіміра ў 1648 г. З 60-х гг. раўнавага паміж шляхецкім саслоўем і каралеўскай уладай парушаецца, ад чаго ў палітычным выйгрышы аказаліся адны толькі магнацкія групоўкі. "Шляхецкая дэмакратыя"становіцца толькі прыкрыццём магнацкай алігархіі, а магнацкія групоўкі дзейнічаюць ужо не ў інтарэсах Рэчы Паспалітай, а сваіх уласных. Дэстабілізацыя і анархізацыя палітычнага ладу нарастае ад дзесяцігоддзя да дзесяцігоддзя.

Па меры абмежаванняў каралеўскіх паўнамоцтваў пашыраліся функцыі соймаў. У той жа час ён пачынаў працаваць усё менш эфектыўна, таму што соймавая трыбуна станавілася часцей за ўсё арэнай сутыкнення своекарыслівых інтарэсаў магнацкіх кланаў. Паступова мацнела перакананне, што задача сойма заключаецца не ў прыняцці новых законаў і змене існуючага права, але толькі ў тым, каб забяспечыць захаванне непарушнасці і выкананне раней прынятых прававых норм. Складзеныя традыцыі былі замацаваны ў грамадскай свядомасці і ў палітычнай практыцы выкарыстаннем знакамітага прынцыпу ліберум вета, які набыў у ХVІІ ст. самадастатковае значэнне і стаў разглядацца як краевугольны камень "шляхецкай дэмакратыі".

Дэмакратызм дзяржаўнага ладу Рэчы Паспалітай быў зусім нетыповай з'явай для новага часу. Пасля знішчальных войнаў сярэдзіны ХVII ст. сярод шляхты пашырылася перакананне аб выключнасці і непаўторнасці дзяржаўнага ладу Рэчы Паспалітай. Тагачасная сістэма ўяўлялася самай дасканалай, і кожная спроба нешта змяніць успрымалася як імкненне да дыктатуры. Найлепшым спосабам прадухілення змен было блакіраванне новых соймавых пастаноў і законаў праз ліберум вета. З 1652 г., калі пасол ад ВКЛ Сіцынскі, які выконваў волю Радзівілаў, упершыню адкрыта яго прымяніў, зрывы соймаў станавіліся ўсё больш частымі. З 1652 па 1763 гг. больш за палову адкрытых соймаў (37 з 73) было сарвана. Менавіта зрывы соймаў выявілі цяжкую хваробу парламентарызму ў Рэчы Паспалітай. Сенат быў паступова падпарадкаваны кантролю ніжняй палаты сойма і стаў разглядацца як пасрэднік паміж шляхтай і каралём.

Такім чынам, на працягу ХVII ст. дзяржаўны апарат Рэчы Паспалітай прыходзіў у нягоднасць. Падзеі Паўночнай вайны і наступнае пераўтварэнне Рэчы Паспалітай у аб'ект пастаяннага ўмяшання звонку і палітычнага маніпулявання ставілі з усёй вастрынёй пытанне аб дзяржаўных пераўтварэннях.