Ey Harunun bacısı! Sənin atan pis adam deyildi, anan da yava gəzmirdi”.

 

Məryəmin doğuşdan sonrakı qanaxmaları kəsldikdən son­ra o, körpəsi qucağında öz doğmalarının yanına gəldi. O öz gü­nahsızlığına və paklığına əmin idi və buna görə deyilənlərə xü­susi əhəmiyyət vermədi. Onlar zinaya yol verdiyini güman edə­rək deyirdilər ki, Məryəm böyük və dəhşətli günah işlətmişdir. Halbuki həmin günahın Məryəmə heç bir aidiyyəti yox idi. Onlar onu Harunun bacısı adlandırmışdılar və bu ayənin aydın məna­sın­dan bəlli olur ki, Məryəmin doğma qardaşının adı belə imiş. Onlar Məryəmə həm də xatırladırlar ki, onun valideynləri mömin insanlar idilər və heç kim onların yaramaz günah sahibləri olduq­larına şahidlik edə bilməzdi. Əlbəttə, onlar adamların Məryəmi ittiham etdikləri zinakarlıqdan uzaq adamlar idilər. Onlar təəccüb edirdilər: necə olub ki, o, öz valideynlərinə qətiyyən belə oxşamır və onların heç vaxt törətmədiklərini törədib? Onların təəccübü­nün səbəbi onda idi ki, övladlar, adətən, valideynlərinin mömin və günahkar olmalarından asılı olmayaraq, onlara bənzəyirlər. Onların sözlərindən məlum olur ki, onlar gördüklərinə son dərəcə təəccüblənmişdilər. Belə olduqda, Məryəm öz uşağına işarə edərək, onunla danışmalarını təklif etdi.

 

ﭽ ﭾﭿ ﮀ ﮁ ﮂ ﮃ ﮄ ﮅ ﮆ ﮇ ﮈ;

 

(19.29) “O, uşağı göstərdi və onlar dedilər: “Biz beşikdəki körpə ilə necə danışaq?”

Məryəm ona əmr edildiyinə görə, insanlar onunla danış­mağa cəhd göstərdikdə, insanlarla işarə ilə danışaraq onlara sus­mağa and içdiyini anlatmalı idi. O, işarə ilə körpəsini göstərib, onunla danışmalarını təklif etdikdə, adamlar onun rəftarına təəccübləndilər, çünki bir qayda olaraq, körpələr danışmağı bacarmırlar. Elə bu vaxt körpə dilləndi:

 

ﮉ ﮊ ﮋ ﮌ ﮍ ﮎ ﮏ ﮐ ﮑ ﮒ ﮓ ﮔ ﮕ ﮖ ﮗ ﮘ ﮙ ﮚ ﮛ ﮜ ﮝ;

 

O dedi: “Həqiqətən də, mən Allahın quluyam. O mənə Kitab bəxş etmiş və məni peyğəmbər etmişdir”.

O, harada olsam belə məni mübarək qılmış və yaşadığım müddətdə mənə namaz və zəkatı vacib etmişdir”.

O (ə) insanlara müraciət edərək, özünü Allahın qulu adlan­dırır. O (ə) bildirir ki, ilahi keyfiyyətlərə malik olmadığı kimi, allahların oğlu da deyildir. Həqiqətən də, Fövqəluca Allah, özünü Allahın qulu adlandıran İsa peyğəmbərə (ə) açıq-aşkar zidd olan xristian uydurmalarından sonsuzluğadək uzaqdır. Lakin buna baxmayaraq xristianlar özlərini onun (ə) davamçıları adlandırır­lar. İsa (ə) Allahın qədərinə uyğun olaraq, ona (ə) Kitab əta edi­ləcə­yindən də bəhs edir. Bütün deyilənlərdən aydın olur ki, elə əvvəlcədən o (ə) özünü Allahın qulu adlandırmışdır. Allah ona (ə) Müqəddəs Kitabı öyrətmiş və onu (ə) peyğəmbərlərindən biri etmişdir. Bununla da o (ə), Allahın ona (ə) bəxş etdiyi qüsursuz məziyyətləri haqqında xəbər vermişdir. Sonra o (ə), ətrafında­kılara verəcəyi faydadan danışaraq deyir ki, Allah onu (ə), harada olmasına fərq qoymayaraq, mübarək etmişdir. O (ə) bildirir ki, istənilən vaxtda və yerin istənilən guşəsində o (ə) insanları xeyirxahlığa öyrədəcək, onları doğru yola çağıracaq, cinayətlər­dən çəkindirəcək və onların arasında Haqqı sözü və əməli ilə təbliğ edəcəkdir. Bu isə o deməkdir ki, onunla (ə) yol yoldaşı və ya müsahibi olan hər hansı bir insan, onunla (ə) ünsiyyətə sevinər və bundan faydalanardı.

O (ə) həmçinin xəbər verir ki, Allah ona (ə) namaz qılmağı və sədəqə verməyi tapşırmışdır. Bu isə onu göstərir ki, Allah ona (ə) Rəbbi qarşısında vəzifələrini qüsursuz yerinə yetirmək hökmü vermişdir. Bunlardan ən mühümü – namaz və habelə insanlar qarşısındakı vəzifələridir ki, onların da ən mühümü – sədəqədir. İsa (ə) bu sözləri ilə xüsusilə vurğulayır ki, Rəbbinin tapşırıqlarını və Onun ehkamlarını yerinə yetirmək niyyətindədir.

 

 

ﮞ ﮟ ﮠ ﮡ ﮢ ﮣ ﮤ;