Свабоды дзеньЯ прыйшла не адна...
Я хацела скласці песню, У якой сонца не захінена хмарай. Я хацела скласці песню, У якой няма месца тырану. Я хацела бачыць вочы, У якіх жыве жаданне, Я хацела бачыць вочы, а бачу сляпое пракляцце.
П: Я іду да цябе... Я іду да цябе... Лес, я паўзу да цябе... Праспяваць сваю песню, Распавесці пра боль свой Ды паскардзіцца на атруту людзей. Я прыйшла не адна: Каля ног любімы сабака. Я прыйшла не адна...
Тут мы ідзем Em A (5 лад) G F (7 лад) – 4 круга Em A (V) Fm (V) Тут мы ідзем, дзе падае сьвежы дождж на захарканы брук. Em A (V) Fm (V) Тут мы ідзем, дзе ламаюцца стрэлы аб шэрасьць сцен. Em A(V) Fm(V)G Тут мы ідзем, дзе ламаюцца стрэлы аб зачынены твар. G A (V) Хто тут гаспадар? G A (V) Раней я верыла ў Хрыста. G A (V) Хто тут гаспадар? Em Я чую крык вартаўніка.
Пройгрыш Em A (V) G F (7лад) Гэта не наш колер – у нас бела - чырвоны корань. Гэта не наш голас – гэта маскальльскі маналог. Гэта не навіны – гэта тое, што мы павінны.
Хто тут гаспадар? Хто тут гаспадар?
Зялёны колер – прымус. Зялёны колер – сляпыя краты. Зялёнага колеру больш – з азёрнага края - у балота. Ваенныя сцежкі ў дом- Камусьці ўсіх ведаць ахота.
Хто тут гаспадар? Раней лічыла я Хрыста. Хто тут гаспадар? Я чую крык вартаўніка.
Там, дзе мы Пройгрыш Fm Bm Fm Bm C# F Bm Fm Bm C# F Fm Bm Fm Bm Я, напэўна, менш разумею вас, C# F Цені, якія спяць. Bm Fm Нm Я, напэўна, больш ненавіжу свой С# F Голас, які маўчыць. F Вm Fm Вm Я баюся сноў, і мне сніцца зноў, С# F Што дрэвы замест людзей Прыпеў F# F Там, дзе ты. F# F Там, дзе я. Bm Fm Вm С# F – 2 круга Там, дзе мы.
Ды з маіх вачэй л’ецца дождж, Бы салёны нож. Ды з маіх рук л’ецца кроў На чорны дол. Калі не спяваць – значыць прамаўчаць Ў гром і сьнег. Каласіцца сноў карагод кожны час, кожны год
Там, дзе мы. Там, дзе ты. Там, дзе мы
За вакном ноч. У вачах страх За новы шлях. У вагонах месца хапае тым, для каго Бог, што дым. Чорны чалавек замінае мне расказаць табе. Карані ў зямлі. Нехта на крыжы. Для чаго, скажы? Там, дзе я. Там, дзе я. Там, дзе ты. Там, дзе ты. Там, дзе мы. Эн Сэкстан (словы Яўгеніі Янішчыц) Проойгрыш Hm G A Fm # Hm Няма паэзіі ў грахах – G Грэх нібы за падтэкстам. A Даруй, што варушу твой прах – Fm # Далёкая Эн Сэкстан.
Так, можна ложак апісаць І сховы падваротні, Як за далар душу прадаць І не купіць за сотню.
Так, можна скласці оду тым, Хто прагне век нажывы. Так чынна высяцца масты, А сьвет такі ілжывы.
У горадзе, што ахмурэў Ад джазу і ад сэксу. Так блізка я адчула гнеў Твой, вольная Эн Сэкстан.
Так б’юць рэкламы па вачах, Для сэрца ж мала месца. Я зразумела твой адчай, Трывожная Эн Сэкстан.
Так, ёсць паэзіі сакрэт І ў лёсе асабістым. Паэт з’яўляецца на свет, Як ластаўка на выстрал.
Не ў самагубстве сілы соль, Хоць ёсць тут знак пратэста. Даруй, што варушу твой боль, Спакойная Эн Сэкстан. Наш лёс Hm Em Наш лёс – наша сляза. Hm Em Наш шлях - наша бяда. D A Em І наш сцяг – пад нагой крывавая пляма.
Hm Em У вачах – п’яная любоў. Hm Em У келіх – для ворагаў кроў. D A Em Прадаем гонар ім – прывыклая cправа. Hm Em Hm Em D A Em Наш лёс.
Чаго шмат – тое ўсім аддадзім. Соль бярыце. Чутно “Не хацім”. Усе пакінулі нам гісторыі соль.
Ды не спраўдзілася вера тых, Хто заўсёды нам біў пад дых, Хто хацеў утапіць нашу птушку.
Пад нагамі крывавы дыван. У мінулым – наш дзіцячы падман. Мы ня ведалі, што на дабро нам адкажуць злом. Сярод поля – вялікі валун. А пад ім наш засмучаны лёс. Наша праўда бясконца чакае свайго караля.
Птах Пройгрыш Em Em C G Наш засмучаны птах. Хто пазнае яго пасля войнаў? Em C G D Апусцілі наш сцяг, ды палова сказала: “Усё роўна”. Am C G Чорны колер крыві перал’ецца праз белыя рукі. Am C G Птах забыўся на сон. Ломяць крылле жыццёвыя скрухі.
Пройгрыш Em C Em D
Стома прыйдзе, як ноч. Цераз межы перойдзе, дзе сіла. Птах захоча паспаць, ды жыве даўно сон у яго крылах. Цемра чорнай рукой адчыняе гасцінец для болю. Птах баіцца глядзець, гаспадарыць хто там за гарою.
Прыпеў F G Наш птах ляціць у неба. F G Наш сцяг гарыць на сонцы. F G Наш твар хаваць ня трэба. Am C G Ды гэта толькі ў снах. Am C G Ды гэта толькі ў снах.
Дзе сябры – там хлусня, ды ўсё роўна з адкрытай душою. Сумна жыць у клетцы дня і палова сяброў за мяжою. Птах застаўся глядзець на зямлі з пераломленым крыллем. Вецер, дапамажы,перадай прывітанне шчаслівым.
Вось надзея ляжыць – адразайце ўсе колькі вам трэба. Можа гэта хлусня – існаванне шчаслівага неба. Сумным позіркам зор птах акіне чорнае мора. Сэрца ў цэнтры зямлі, як мішэнь для сусветнага гора
Прыпеў Наш птах ляціць у неба. Наш сцяг гарыць на сонцы. Наш твар хаваць ня трэба. Ды гэта толькі ў снах.
Ды гэта толькі ў снах. Ды гэта толькі ў снах. Свабоды дзень
|
