Основні риси західної філософії кінця ХІХ-ХХ ст.

Дата добавления: 2015-03-11; просмотров: 642

(4 години)

«Підсумкове заняття»

План:

1. Протиінфекційний імунітет: особливості імунітету при вірусних, бактеріальних інфекціях та захворюваннях, що викликаються найпростішими.

2. Кооперування клітинного та гуморального імунітету при протиінфекційному захисті, поєднання специфічних та неспецифічних механізмів захисту.

3. Протипухлинний імунітет: механізми уникнення пухлинами імунного нагляду.

4. Підходи до активації імунного захисту від пухлин.

5. Трансплантаційний імунітет.

6. Імунологічні взаємодії в системі мати-плід. Механізми імунної регуляції. Імунологічні конфлікти при вагітності та способи їх подолання.

7. Екологічний моніторинг людей, що проживають в зонах з несприятливими екологічними умовами – синдром хронічної втомлюваності. Механізми його розвитку, засоби профілактики.

8. Імунологія репродукції: антигени сперматозоїдів та яйцеклітин, антитіла до них та їх патогенетичне значення в розвитку безпліддя. Імунозалежні форми безпліддя в шлюбі та методи імунотерапії.

9. Причини появи аутоантитіл у чоловіків та жінок. Імунологічні взаємозв’язки в системі батько-мати-плід. Резус-конфлікт, діагностика та профілактика.

10. Роль материнського організму у формування імунітету дитини.

11. Імунна система новонародженого та дитини першого року життя.

12. Імунологічні аспекти старіння. Механізми розвитку імунопатології у похилому віці: вторинні імунодефіцити, аутоімунні захворювання, схильність до розвитку непластичної трансформації тканини.

Самостійна робота студентів:

1. Підведення підсумків лабораторних занять.

2. Перевірка протоколів.

3. Проведення модульного контролю.

Література:

1. Дранник Г.Н. Клиническая иммунология и аллергология. – Одесса: Астропринт, 1999. – 603 с.

2. Кохан І. Імунологія. – К.: Кобза, 2000. – 442 с.

3. Йегер Л. Клиническая иммунология и алергологія. – М.: Медицина, 1990 . – 936 с.

4. Ломакин М.С. Иммунобиологический надзор. – М.: Медицина, 1990. – 432 с.

Робочий план розробив

асистент кафедри БТМС Ткаченко І.В.

Розглянуто і затверджено на засіданні кафедри БТМС

(Протокол № ___ від ___ червня 2007 р).

Кіріспе.

Иммунология–тек теориялық қана емес, биология мен медецинаның практикалық бөлімі. Иммунитет реакциялары- инфекциялық және инфекциялық емес лобороториялық метод негізінде дамыды. Олар спецификалық антидененің көрінуі, идентификациялық қоздырғыштар және басқа антиегндер,қан топтарын анықтау және органдар мен ұлпаларды ауыстыру кезіндегі адекватты донорды анықтау кезінде пайдаланады. Барлық иммундық диогностикалық әдістерді скренинтті және анықтаушы деп бөлуге болады. Біріншісі иммундық жүйенің бұзылыстарын тіркеуге, екіншісі иммунды —кейінгі коррекциялау мақсатындағы олардың реализациясында қатысатын механизмдерді бекіту үшін қолданылады. Адам организміне тиісті антигендермен тітіркендіргенде қатаң тиісті спецификалық иммунологиялық жауап қоздырылады. Ондай реактивтілік антиген қайталап енгенде күшейеді.

Антиген– адамдар мен жануарлар организміне енгенде иммундық жауап туғызатын генетикалық жат заттар. Антигендердің беткейінде антигеннің спецификалығына жауап беретін антигендік детерминанттары болады. Антигендерге гуморальды иммундық жауап организмнің 3 жасушасы: макрофагтар, Т және В лимфоциттер қатысқанда иммундық лимфойдты жүйе түзетін спецификалық антиденелердің өнімдері түрінде көрінеді. Антиденелер адам организміне антиген енгенде оларға қарсы әсер ету үшін пайда болатын гуморальдық қорғаныс факторы, яғни иммунитеттің спецификалық факторы антиденелер белігі бір антигенге арналған спецификалық орталықтары бар иммуноглобулиндер, антиген мен антидене кешенін түзе отырып, иммунитет реакциясы түрінде өзара әсерлесетін формасы көлемі бойынша біріңғай болып антигенді детерминантқа сәйкес келетін, белгілі антиген үшін активті орталық түзетін ерекшеленетін иммуноглобулиндер.

Иммунологиялық әдістерді екі мақсатта қолданады. Біріншіден, белгілі антиген бойынша зерттелетін сарысудағыантиген денелерге қатысты спецификалық антиденелердің барлығын және сандық мағынасын анықтайды. Сандық мағынасын сарысуды титрлеу жолымен анықтайды. Иммунды сарысудың титрі деп, оның әлі оң реакция беретін жоғарғы сұйылу деңгейін айтады. Екіншіден, белгілі антидене, яғни диагностикалық иммунды сарысу арқылы зерттелетін материалдағы спецификалық микробты антигеннің барлығын анықтайды немесе бөлінген қоздырғыштың сералогиялық идентификациясын жүзеге асырады.

Барлық иммунды – микробиологиялық әдістерді 3 топқа бөледі.

1) Антигеннің антиденемен тікелей әсерлесуіне негізделген ( агглютинация, преципитация, иммобилизация және басқалардың феномені) иммунологиялық әдістер.

2) Анетиген мен антидененің арасында бір заттың қатысуымен өзара әсерге негізделген (тура емес гемаглютинацияның,коагглютинацияның,бетонит-аглютинацияның, комплемент байланыстырушы және басқалардың)

3) Белгіленген антиденелерді немесе антигендерді пайдаланатын әдіс (флюорецеценттік антиденелер, иммунды-ферментті, радиоиммунды талдаулар және басқалар)

Аглютинация реакциясы:

Аглютинация реакциясы—электролиттердің қатысуымен спецификалық антигендердің әсерінен микробтардың немесе корпускулалық антигендердің бір-біріне жабысуы.

Аглютинация реакциялар екі фазада өтеді:

1) спецификалық фазасы—антигеннің детерминантты тобының иммунды глабулиннің активті орталығымен байланысуы

2) бейспецификалық фаза- түзілген кешен (АГ+АД) ерігіштігін жойып, мамық тәрізді тұнбаға түседі. Бұл құбылыс тек электролитті ортада ғана жүреді.

Аглютинация реакцияларын қоятын жағдайлар:

1)антигендік құрылымын анықтап, науқастан бөлінген микроб дақылын идентификациялау үшін. Ол үшін тиісті антигендер мен қояндарды немесе жылқыларды гипериммунизациялау әдісімен дайындалған аглютинациялық диагностикалық сарысулар қажет. Антиген ретінде тірі не өлтірілген микроб дақылын пайдаланады.

2) науқастың қан сарысуындағы ауру қоздырғышына қарсы пайда болған қарсы денелердің денгейін анықтау үшін.

Аглютинация реакциясын қоюдың бірнеше әдістері бар: әйнекше бетіне қойылатын болжамдау және пробиркаларда қойылатын-кең жайлы реакциялар.

әйнекше бетіне қойылатын Аглютинациялық реакцияларды науқастың қан сарысуындағы спецификалық антиденелерді және қоздырғышты серологиялық идентификациялау үшін жеңілдетілген әдіс ретінде қолданады.

Кең жайлы агглютинациялық реакция