ТВорчасць казіміра семяноВіча

Адной з яскравых старонак мастацтва піратэхнікі Еўропы з’яўляецца дзейнасць

нашага земляка – беларускага шляхціца Казіміра Семяновіча, ураджэнца Магілёўска-

Віцебскага Падняпроў’я, продкам якога былі дадзены ва ўладанне «двор Быхава» і

«зямля пустая Дубровенская». У 1650 г. генерал-лейтэнант кароннай артылерыі Рэчы

Паспалітай Казімір Семяновіч у Амстэрдаме выдаў на лацінскай мове кнігу «Вялікае

мастацтва артылерыі», якая на працягу паўтара стагоддзяў была самай фундамен-

тальнай і аўтарытэтнай у Еўропе навуковай працай па артылерыі і піратэхніцы. Праца

К. Семяновіча адразу звярнула на сябе ўвагу спецыялістаў артылерыі многіх краін.

У 1651 г. П’ер Макар’ен выдае работу Казіміра Семяновіча на французскай мове; у

1676 г. капітан Даніэль Эльрых у Франкфурце-на-Майне пераклаў кнігу на нямецкую

мову. Рускі цар Петр I, які цікавіўся развіццём артылерыі і піратэхнікі, ў сваім велізар-

ным кнігазборы меў і нямецкі пераклад кнігі К. Семяновіча. Высокую адзнаку u1087 працы К.

Семяновіча даў у 1672 г. нямецкі даследчык А. Беклер, які ў кнізе «Кароткая архітэк-

тура воінская» выкарыстаў яго матэрыялы. У 1729 г. манаграфія К. Семяновіча была

выдадзена ў Лондане на англійскай мове, дзе яе перакладчык Георг Шэльвак казаў,

што «аўтарытэт К. Семяновіча для пірабалістаў і феерверкераў і цяпер яшчэ ў’яўляе

нешта святое»1. Такім чынам, можна сцвярджаць, што кніга К. Семяновіча, напісаная

на лацінскай і перакладзеная на французскую, нямецкую і англійскую мовы, была на-

стольнай кнігай прафесіяналаў-артылерыстаў. Яе матэрыялы знайшлі адлюстраванне

амаль што ў кожнай працы даследчыкаў піратэхнікі тых часоў, а таксама ў феерверках

Францыі, Германіі, Англіі, Расіі, Рэчы Паспалітай, Беларусі і іншых краін.

Ужо ў тыя гады К. Семяновіч апісаў піратэхнічныя вырабы, якія працавалі на трох

узроўнях: у паветры, на зямлі і на вадзе. Сярод разнастайных піратэхнічных вырабаў

– статычныя і дынамічныя вогненныя колы, петарды, вогненныя шары, вадзяныя

фантаны і ракеты, якія выкідваюць уверх зорачкі і іскры; ракеты, якія рухаюцца па

шнуру ў адзін бок або туды-сюды; шарападобныя і цыліндрычныя люсткугелі, якiя

выстрэльваюцца з марціраў, і інш.

Пэўную ўвагу удзяляў К. Семяновіч грамадзянскай і аказіянальнай (часовай)

архітэктуры як дэкаратыўнай аснове мастацтва феерверкаў і месцу мантажа і дэман-

страцыі піратэхнічных вырабаў. Так, на тытульным аркушы кнігі малюнак трыумфаль-

най брамы паказвае, што гэта архітэктурная спаруда была дэкаратыўным павільёнам

феерверка. На шпілi франтона брамы размешчана піратэхнічная фігура «сонца»

ў абрамленні піратэхнічных агнёў – сонечных пратуберанцаў, якія вырываюцца са

свяціла. На двух бакавых падстаўках паабапал «сонца» – вогненныя фантаны (вера-

годна, сімвалізуючыя агні, вылятаючыя з жэрлаў вулканаў планет). Гэты піратэхнічны

блок сімвалічна адлюстроўваў уяўленні людзей пра агонь як аснову міраздання. Ззаду

брамы – ракеты на шастах і звязка ракет на спецыяльным станку.

Цэнтральнай фігурай феерверачнай кампазіцыі з’u1103 яўляецца фігура старажыт-

нарымскага бога віна – Бахуса. Гэтая канструкцыя, упершыню распрацаваная К.

Семяновічам, мела наступны выгляд і дзейсны змест: у вадзяным басейне ў паўколе

гарэлі на вадзе піратэхнічныя фантаны; на спецыяльнай вазе-падстаўцы знаходзілася

1 Бельскі М.А., Ткачоў А.М. Вялікае мастацтва артылерыі. Мн., 1986, с.14.

30

скульптура Бахуса, які сядзіць у чашы з віном (у другім варыянце малюнка ён сядзіць

на бочцы віна). У адной руцэ Бахус трымае чашу з вінаградам, у другой – кубак. Згодна

логіцы дзеяння, прынцып якога зразумелы з чарцяжа ўнутранай пабудовы канструкцыі,

парадак піратэхнічных дзей быў наступны: пры дапамозе контурных свечак свяціліся

вінаградныя гронкі; затым «вінная пена» (верагодна, агні і смала, якія стваралі па-

добнае ўражанне) выцякала з кубку. Кульмінацыя дзеі -дым і вогненныя іскры, якія

выляталі з галавы «п’янага Бахуса», а фінал – агонь, «агонь ачышчэння», які спальваў

фігуру, і выбухі ракет, якія разрывалі на часткі ўсю фігуру Бахуса. Аналізуючы гэты

феерверк, можна зрабіць вывад, што аўтар укладваў у яго глыбока філасофскі сэнс,

паказваючы вечнасць космасу і нікчэмнасць марнай траты жыцця, што мела пэўнае

выхаваўчае значэнне, агітавала за ўстрыманасць да алкаголю.

Прасочваючы за роздумамі К. Семяновіча, можна лічыць, што ў XVII ст. ракеты і

іншыя піратэхнічныя прылады з’яўляліся выразным сродкам дзеяння феерверачных

фігур розных антычных багоў – гарэзлівай Вянеры, крывавага Марса і інш.

У сваёй кнізе першы беларускі піратэхнік даў рэкамендацыі па піратэхнічнаму

афармленню феерверкаў розных урачыстасцяў (вызваленне гарадоў ад ворага, сяб-

роўскія піры, перамогі, вяселлі і нараджэнні), а таксама па святочнаму афармленню

народных гулянняў у сябе на радзіме.

Асаблівую ўвагу піратэхнікаў заслугоўвае раздзел, прысвечаны ракетам. Згодна

апісанням, чарцяжам і малюнкам К. Семяновіча, прасцейшыя віды ракет складаліся з

двух частак. Задняя частка такой ракеты запаўнялася палівам хуткага ці запаволенага

гарэння, а пярэдняя – феерверачнай сумессю (зорачкі, іскры, швермеры, шарыкі, якія

свецяцца і інш.).

Больш складаны тып ракет меў на корпусе некалькі ракет меньшага памеру,

размешчаных па спіралі. Гэта дазваляла ў час палету прыдаць асноўнай ракеце вяр-

чальны рух і яна круцілася ў паветры ў доўгіх языках полымя, а выпушчаны ёю шар

рассейваў на вялікую адлегласць вогненны дождж.

К. Семяновічам апісана некалькі дзесяткаў тыпаў ракет. Тут і ракеты, запушчаныя

са спецыяльных станкоў, ракеты, якія бегаюць па вадзе або плаваюць, раскідваючы

іскры, а таксама упершыню прапанаваная ім батарэя з сямі порахавых ракет. Вялікую

цікавасць ўяўляе тып ракет, якія прымянялі для пад’ёма ўверх разнастайных піра-

тэхнічных фігур – «лятучы дракон», «голуб» і да т.п. Падобныя фігуры аўтар называе

«пірабалічнымі машынамі», на якія навешвалі ракеты.

Для балансіроўкі ракет у час палету К. Семяновіч прымяняў драўляныя шасты,

а пасля шматлікіх вопытаў прыйшоў да высновы, што гэтую задачу можа выконваць і

прымацаванае да корпусу ракеты апярэнне ў форме дэльты, прычым такіх стабіліза-

тараў можа быць два ці тры.

Для таго каб ракета ў час гарэння рассыпала вогненны дождж ці раскідвала ў

паветры рознакаляровыя іскры і давала доўгія і шырокія языкі полымя, у сумесь звы-

чайна дабаўлялі нязначную колькасць змельчанага ў парашок шкла альбо жалезныя і

драўляныя апілкі. Начыненне ракет саставамі рознага колеру адбывалася ў тыя часы

наступным чынам: дабаўленная да порахавай сумесі камфара выклікала белы агонь

малочнага адцення, каніфоль – чырванаватага адцення, сера – сіняга, нашатыр – зя-

лёнага, сурма – крывава-чырвонага, апілкі слановай косці – срэбнага, апілкі бурштыну

– жоўтага і лімоннага колеру.

Вялізарнай заслугай К. Семяновіча з’яўляецца тое, што ён апісаў і даў у чарцяжах

многаступеневую ракету, тры ступені якой дзейнічаюць самастойна. Беларускія ву-

чоныя А.М. Бельскі і М.А. Ткачоў пішуць, што многія з апісаных К. Семяновічам ракет

былі вядомыя яму яшчэ з літаратурных крыніц, многія – упершыню прапанаваныя ім,

у тым ліку і многаступеневыя ракеты. І, такім чынам, доўгая спрэчка аб тым, хто вы-

найшоў многаступеневую ракету – ці то быў рускі вучоны К. Цыялкоўскі, ці то бельгійскі

інжынер Р. Бінг (які ўзяў патэнт на такую ракету ў 1911 г.), ці амерыканскі вучоны Р.

1396797550

Голанд (патэнт 1914 г.), – вырашаецца некалькі нечакана: канструкцыю многаступе-

невай ракеты – далекага продка сучасных касмічных караблёў – упершыню апісаў у

сваёй кнізе (1650 г.) ваенны інжэнер Казімір Семяновіч1.

Творчасць К. Семяновіча яркай зоркай заззяла на небасхіле сусветнай піратэхнікі.

Першы беларускі феерверкер упершыню абагульніў творчыя здабыткі піратэхнічных

майстроў антычнага свету і эпохі сярэднявечча, раскрыў саставы піратэхнічных вы-

рабаў, прапанаваў новыя піратэхнічныя фігуры і канструкцыі, вынайшоў многаступе-

невую ракету, даў каштоўныя рэкамендацыі суайчыннікам і піратэхнікам сусвету па

далейшаму ўдасканальванню мастацтва феерверкаў.