І інтэлектуалізм

Пазнавальныя магчымасці мастацкай літаратуры даволі вя­лі­кія.

Шырыня дыяпазону пазнавальных магчымасцей літаратуры вы­зна­ча­ецца двухпланавасцю слоўных вобразаў. Па-першае, з да­па­мо­гай мас­тац­кай мовы абазначаюцца і характарызуюцца розныя ба­кі «па­за­слоў­най» рэчаіснасці (зрокава бачныя паводзіны чалавека і ака­ляючыя яго прадметы, а таксама імпульсы, якія не атрымалі слоў­нага ўвасаблення). Па-другое, у літаратурных творах шырока і канк­рэтна ўзнаўляецца маў­лен­чая дзейнасць людзей.

Чалавек у слоўным адлюстраванні (і толькі ў ім!) выступае ў якас­ці «нось­біта мовы». Гэта адносіцца ў першую чаргу да лі­рыч­ных герояў, дзе­ючых асоб п’ес, апавядальнікаў эпічных твораў. Тэкст літаратурнага тво­ра — гэта заўсёды сукупнасць чыіх-небудзь вы­каз­ванняў. Інакш ка­жу­чы, мова ў мастацкай літаратуры, будучы ма­тэ­рыяльным сродкам ства­­рэння вобразаў, выступае яшчэ і ў якасці важ­нейшага прадмета ад­люст­равання. Літаратура не толькі аба­зна­чае словамі жыццёвыя з’явы, але і ўзнаўляе самую моўную дзей­насць.

Вы­карыстоўваючы мову ў якасці прадмета адлюстравання, пісь­мен­нік пераадольвае тую схематычнасць слоўных карцін, якая звя­зана з іх «ня­рэчыўнасцю». Выказванні персанажаў уздзейні­чаюць не толькі на ўяў­ленне чытача, але і на яго слыхавыя ад­чу­ван­ні: сінтаксічнымі канст­рук­цыямі так ці інакш фіксуюцца інтанацыі та­го, хто гаворыць. Лі­та­ра­ту­ра, такім чынам, узнаўляе чалавечыя «га­ласы», хоць яны і не гучаць фі­зічна і ўспрымаюцца ўсяго толькі ўнут­раным слыхам чытача.

Па-за мовай мысленне людзей, як вядома, ажыццявіцца ў поў­­най ме­ры не можа. Па гэтай прычыне літаратура з’яўляецца адзі­­ным відам мас­тацтва, які прама і непасрэдна выкарыстоўвае ча­­ла­ве­чую думку. Ін­шыя віды мастацтва робяць усё гэта толькі апа­­срод­ка­ва­на.

Узнаўленне літаратурай чалавечай думкі, мыслення (г. зв. ін­тэ­лек­ту­алізм) адбываецца ў першую чаргу ў маналогах і дыялогах дзею­чых асоб.

Нярэдкія ў літаратурных творах роздумы-развагі персанажаў альбо апа­вядальніка на філасофскія, сацыяльныя, маральна-этыч­ныя, рэ­лі­гій­ныя, палітычныя, гістарычныя і іншыя тэмы. На працягу апош­ніх ста­год­дзяў узнік цэлы шэраг твораў літаратуры, у якіх інтэ­лек­туальны бок жыц­ця чалавека вылучаны на першы план («Фауст» Гё­тэ, «Браты Ка­ра­ма­завы» Ф. Дастаеўскага, драмы Б. Шоу і М. Гор­ка­га, вершы і паэмы М. Баг­дановіча, А. Разанава і г. д.).

Працэсы мыслення адлюстроўваюць складанае і напружанае ду­хоў­на-эмацыянальнае жыццё чалавека. І гэта можа свабодна пе­ра­даць лі­та­ра­тура. Яна актыўна засвойвае эмоцыі і валявыя памк­нен­ні, якія маюць, ка­жучы мовай псіхолагаў і філосафаў, света­пог­ляд­ны характар. Прычым дзе­ля перадачы светапоглядных і наогул жыц­цёвых пошукаў герояў мас­та­кам слова нярэдка прыходзіцца ўзнаў­ляць таксама і пачуцці за­блы­та­ныя, няясныя, ірацыянальныя.

У шляхах і спосабах спасціжэння эмацыянальнага свету літа­ра­­тура якас­на адрозніваецца ад іншых відаў мастацтва. Калі, на­прык­­лад, жы­ва­піс і скульптура раскрываюць чалавечыя намеры і па­чуцці толькі ўскос­на (праз жэсты, позы, міміку), дык у літаратуры по­бач з ускосным аба­зна­чэннем перажыванняў асобы шырока вы­ка­рыс­тоўваецца прамы паказ ду­шэўных працэсаў з дапамогай аў­тар­скіх характарыстык і выказванняў са­міх герояў, якія пра­маў­ля­юц­ца ўслых альбо пра сябе. Узнаўляючы вы­каз­ванні людзей з усімі эма­цыя­нальнымі адценнямі, пісьменнікі могуць пра­нікаць у самыя па­таем­ныя глыбіні чалавечай душы. І гэта дае маг­чы­масць супаставіць літаратуру з мастацтвамі экс­прэсіўнымі. Так, музыка і та­нец, спасцігаючы сферы чалавечай свя­домасці, якія з’яўляюцца не­дас­туп­нымі для іншых відаў мас­тац­тва, разам з тым абмяжоўваюцца пе­ра­да­чай агульнага харак­тару пе­ражывання. Не тое ў літаратуры. Ча­ла­ве­чыя пачуцці і валявыя ім­пуль­сы даюцца тут у іх абумоўленасці жыццём і ў пра­мой накі­ра­ва­нас­ці на канкрэтныя з’явы рэчаіснасці.

Літаратуры, такім чынам, даступна прамое адлюстраванне пра­цэсаў ду­хоўнага жыцця ў яго сувязях з акаляючай рэчаіснасцю. Пры гэтым у лі­таратурных творах шырока і шматпланава ўзнаў­ля­ец­ца быццё як асоб­ных людзей, так і цэлых грамадскіх груп. Ніводзін з відаў мастацтва не ва­лодае здольнасцю такога шырокага і шмат­планавага ахопу жыццёвых з’яў.

Зыходзячы з адзначанага вышэй, можна весці гаворку аб свай­го ро­ду універсальнасці літаратуры як віду мастацтва. З дапамогай мо­вы мож­на ўзнавіць любыя бакі рэчаіснасці, таму што выяўленчыя маг­чымасці слоў­нага мастацтва практычна не маюць межаў.

Унікальнай якасцю мастацкай літаратуры з’яўляецца таксама яе яр­ка выражаная, адкрытая праблемнасць. Погляды пісьменніка, якія ўва­саб­ляюцца перш за ўсё з дапамогай вобразаў, могуць выра­жац­ца ў яго твор­часці і непасрэдна. Мастацкі тэкст нярэдка спа­лу­чае дэтальны паказ ге­рояў, іх дзеянняў, узаемаадносін, пе­ра­жы­ван­няў з абагульняючымі ха­рак­тарыстыкамі жыцця і праблемнымі мер­каваннямі, у выніку чаго аў­тар­скія пазіцыі ўвасабляюцца з над­звы­чайнай адкрытасцю і выразнасцю.

Многія літаратурныя творы, увасабляючы думкі аўтара на­пра­мую, ста­новяцца глыбока аналітычнымі, востра інтэлектуаль­нымі. Лі­та­ра­тур­ная форма з’яўляецца найбольш спрыяльнай для вы­ра­жэн­ня поглядаў аў­тара. Маральна-этычныя, сацыяльна-палітычныя, гіс­­тарычныя, філа­соф­скія, эстэ­тычныя погляды пісьмен­ніка могуць не­пасрэдна выражацца і ў лірычных творах, і ў выказ­ваннях дзею­чых асоб, і ў мове апа­вя­даль­ніка.

Мастакі слова, асабліва паэты, нярэдка пішуць свайго роду праг­рам­ныя творы, у якіх фармулюецца іх пісьменніцкае «крэда». Та­кімі з’яў­ля­юц­ца «Прарок» А. Пушкіна, «Паэт і грамадзянін» М. Ня­красава, «Я не паэ­та…» Я. Купалы і інш. Менавіта па гэтай прычыне ў сферы лі­та­ра­тур­най твор­часці, самай інтэлектуальнай і праблемнай, сфарміравалася пе­раважная большасць на­прамкаў мастацтва Новага часу.

І, нарэшце, у многіх вядомых літаратурных творах мас­тацкім воб­ра­зам і карцінам папярэднічаюць (а часам ідуць побач з імі) уласна пуб­лі­цыс­тычныя меркаванні і абагульненні. Як прык­лад — «Вайна і мір» Л. Тал­стога, «Доктар Фаустус» Т. Мана, «Птуш­кі і гнёзды» Я. Брыля і інш. Разам з тым абагульняючыя мер­ка­ванні не павінны на­гру­вашч­вац­ца, станавіцца самамэтай. У са­праўд­ных мастацкіх творах яны не пад­мя­няюць вобразы і карціны, а тлумачаць і да­паўняюць іх.