G Gm A7 F G

Завітала ў мой дом.

Gm A7 F

І адзінота ў лістападзе

G Gm A7

Завітала ў мой дом.

 

Dm B

Я...

G A7

Я рыхтую свой апошні крок

Dm B

У ноль;

G A7 Gm

І не веру, што знаёмы гэты боль

A7 Gm

Тым, чые вочы, нібы лужы,

A7 Gm

Тым, чые душы, нібы смецце...

A7 Dm B Gm A7

О, ім смешна ў лістападзе...

 

П:

 

 

Над хронікай 30-х гадоў (словы Яўгеніі Янішчыц)

 

G Hm

Які разгул шалёным капытам,

G Hm

А здзекаў жах, нібы ў сярэднявеччы!

Em Hm

І Д’ябал у Суддзі перапытаў:

Em G

- Таленавіты? Значыць, небяспечны!

 

Ці не з жалезнай д’яблавай рукі

Пісьменнікі запісаны ў шпіёны?!

Ужо ляцелі кнігі на шматкі

І граззю пакрываліся імёны.

 

Ужо вучоны кроў сваю глытаў,

Бяззубы ў сорак, шамкаў па – старэчы.

А Д’ябал у Суддзі перапытаў:

- Не размаўляе? Значыць, небяспечны!

 

Даносчыкам да твару ліпкі бруд,

Пры дапамозе іхняе брыднечы

Выносіліся словы, як прысуд -

“Таленавіты – значыць, небяспечны!”

 

Паміж травы трагічнай і груддзя

Стаю ў журбе і думаю аб вечным:

Таленавіты – сам сабе суддзя,

А для паскуд – заўсёды небяспечны.

 

Мара

Dm B

Я цягнула далонь, каб знайсці вады,

Gm A

Я цягнула далонь, каб знайсці агонь.

Dm B

Я нарэшце знайшла – шчырага, добрага.

Gm A Dm Gm A

На жаль Ён памёр на сваім крыжы.

 

О, я не адна! Навокал вясна!

У мяне – сям’я, у мяне – зямля.

Але я кажу – людзі, Ён памёр.

Для каго памёр, дзеля чаго памёр?..

 

Яго музыка не патрэбна вам,

Яго словы не пачуеце.

Мне прысніцца сон, што навокал Ён,

І ў вачах людскіх простая любоў.

 

Я цягнула далонь.

 

Am C

Год нараджэння 1984 –

G Am

Крысы бягуць з карабля.

Am C

Год нараджэння 1984 –

G Am

Іх можна зразумець.

 

F G

Пакаленне загнанае ў кут,

F G

Пакаленне дрыготнай зямлі,

F Am

Памкненне разбураных сцен,

Am

Зняважанага попелу.

F G

Пакаленне праклятае днём,

F G

Пакаленне распранутых душ,

F

Пакаленне мірнага,

Але не святога неба.

 

Год нараджэння 1984 –

Крысы забіваюць сябе.

Год нараджэння 1984 –

Іх можна зразумець.

 

Пакаленне глядзіць у туман.

Пакаленне забівае цвікі.

Пакаленне плюе, плюе, плюе, плюе...

Пакаленне марыць паспаць,

Пакаленне марыць узляцець,

Пакаленне марыць знайсці сябе, сябе, сябе...

 

 

Мой Голас Чорны

 

Еm D

Мой голас Чорны,

C D

Заўтрашні дзень –

Em

Самы лепшы.

D

Мой голас Чорны –

C D Em

Учорашні дзень Забыты.

 

Em D

Грукалі ў сценку –

C D Em

Суседзям не падабаецца мой рок.

Em D

Грукалі ў сценку –

C D Em

А ў мяне балела душа.

D

Грукалі ў сценку -

C D Em

Скажыце мне слова адно.

 

Разбіта фортка

І ў пакоі гуляе скразняк.

Падлога, смецце –

А на сцяне шчаслівы партрэт.

А ў тэатры

Забіта дошкай акно.

Мой голас Чорны –

Напэўне, ужо даўно...

 

У кожнага кроку

Ёсць свае карані.

У кожнай свінні

Ёсць свае правадыры.

А я адна

Ў цэнтры сталіцы,

У цэнтры зямлі.

Крок за парог –

Захлопнуцца дзверы назаўжды.

 

П’еса

Dm Gm

Мае думкі зрабілі цябе

A

Незямным чалавекам.

Dm Gm

І імя тваё кожны дзень было

A

Хлебам і малітвай.

Gm A

І летні колер тваіх вачэй,

Gm A

І летні колер тваіх зялёных вачэй –

Dm

Як немагчымае шчасце.

 

І з якой сумнай ролі

Слёзы мае?..

І з якой дзіўнай краіны

Мары дзяўчыны?..

Я прыдумала яе для сябе.

Я прыдумала цябе для сябе,

Твой неіснуючы вобраз.

 

А шляхі былі, а шляхі вялі

Ў шчаслівую казку.

І на небе, там, нехта абяцаў –

А мы абмінулі.

Наш вясёлы край кветак і любві,

Наш вясёлы край кветак і цяпла

І незаходзячага сонца.

 

І не чуеш ты, і не чую я

Птушак дзіўных песень.

І не будзем мы ў наіўных снах

Белай лёгкай ледзі...

Насамрэч – я не ты,

Насамрэч – ты не я..

Гэта сутнасць нашай сумнай п’есы...

 

 

Рэспубліка чорна-белага кіно

 

Am G C G Am

Рэжысёр загадаў толькі так, не інакш,

Паказаць гэты дзень.

 

Am G C G Am

Рэжысёр загадаў толькі так, не інакш,

Паказаць гэты час. F G F G

Як заўсёды – стары кіназал.

Як заўсёды – холад і гразь.

Як заўсёды – ў крыві алкаголь.

Мы глядзім кіно ў соты раз. F G F G

F G CGAm

П: Рэспубліка чорна-белага кіно.

F G Am

У іх экран -- у нас ёсць нумар месца.

F G CGAm

Квіткі за нішто прададзены даўно –

F G AmGC Dm E Am AmGC Dm E Am

У зале – як у турме – а нам някепска.

 

Чорна-белая стужка – наш скарб.

Мы паверым у фільм, як у сон.

І ніхто не згадае на час,

І ніхто не крыкне “Дамоў!”.

 

Мы ўбачым добры фінал

На экране, дзе княжыць хлусня.

Я чакаю, калі скончыцца фільм,

Фільм без сэнсу для жыцця.

 

П:

 

Пір

Am F G

Не забівай маё “Я”, вельмі прашу цябе,

Am

Грэшны палач.

Am F

На цёмных калідорах зашмат

G Am

Галодных пацукоў.

Я нешта хацела сказаць

Пра сонца і свет.

Я нешта хацела.

Успомніліся боты ды

Захарканы крывёю снег.

Dm Am

П: Пір у час, калі

Забіваюць герояў.

Dm Am

Пір у час, калі

Косткі ныюць ад болю.

Пір у час, калі

Рукі не знаходзяць апоры.

Пір у час, калі

Am

Сляпыя вочы слязяцца.

Am

Сляпыя вочы слязяцца.

 

О, ружовае дрэва,

Забудзься на сваё жоўтае сонца.

Кітайская лялька,

Ты так падобна на наша стагоддзе.

Апошняе слова

Застаецца за паэтам.

Жыццё – гэта кола,

І нехта хоча парушыць

Законы сусвету.

 

П: