Як навуковая дысцыпліна

 

Размову аб стылі твора хацелася б распачаць наступнай цы­та­тай: «Для сучаснага разумення літаратурна-мастацкага стылю іс­тот­нае зна­чэн­не мае наступнае: па-першае, стыль з’яўляецца вы­ра­жэн­нем глы­бо­кай арыгінальнасці; па-другое, ён валодае эстэтычнай дас­каналасцю; па-трэ­цяе, ён уяўляе сабой змястоўную форму і, на­рэш­це, з’яўляецца ўлас­ці­васцю ўсёй мастацкай формы твора, а не толь­кі яго моўнага боку, які, між іншым, мае для літаратурнага сты­лю важнейшае значэнне» [165].

Пад стылем (ад ст.-грэч. stylos — завостраная палачка для пісь­ма на вас­ковых дошчачках) падразумяваецца эстэтычнае адзін­ства ўсіх кам­па­нен­таў вобразна-экспрэсіўнай формы твора, якое скі­равана на рас­крыццё і ўва­сабленне цэласнага мастацкага зместу. Гэ­та ўстойлівая агульнасць воб­разнай сістэмы, сродкаў мастацкай вы­разнасці, якая ва­лодае, як пра­ві­ла, пэўнай арыгінальнасцю (у ад­ва­ротным выпадку можна весці га­вор­ку ці аб бясстылёвасці (эс­тэ­тыч­най невыразнасці), ці аб эпігонскай сты­лі­зацыі альбо эклектыцы (няў­менню знайсці свой стыль), г. зн. простым і не адкрываючым но­вага зместу выкарыстанні ўжо знойдзеных кімсьці пры­ёмаў). Ад­роз­ненне стылю ад іншых катэ­горый паэтыкі, і ў першую чар­гу ад мас­тацкага метаду, з якім стыль найбольш цесна звязаны, — у яго не­пасрэднай і канкрэтнай рэ­алізацыі: стылёвыя асаблівасці як бы вы­сту­паюць на паверхню твора ў якасці адчувальнага і, нават мож­на сцвяр­джаць, бачнага адзінства ўсіх асноў­ных кампанентаў мас­тац­кай формы. «Стыль у шырокім сэнсе — скразны прынцып пабу­до­вы мастацкай фор­мы, які надае твору адчу­вальную цэласнасць, адзі­ны тон і каларыт» [166].

Стыль выступае ў якасці аднаго з самых галоўных крытэрыяў мас­тац­касці твора. Толькі стылёва завершаныя і стылёва даскана­лыя творы ва­лодаюць якасцю моцнага ўздзеяння на чытача, і толькі яны могуць пры­несці яму сапраўдную эстэтычную асалоду.

Адзінства і цэласнасць стылю — найбольш важныя яго ха­рак­та­ра­ла­гічныя якасці і рысы — выяўляюцца ў сістэме стылёвых да­мі­нант.

А. Есін — аўтар найбольш грунтоўнага, на нашую думку, ву­чэб­нага ар­тыкула, прысвечанага разгляду стылю [167], з якога мы пры­во­дзі­лі цытату ў са­мым пачатку пытання, — вылучае наступны набор сты­лёвых да­мі­нант.

Мастацкі твор можа будавацца па-рознаму. Асабліва важнае мес­ца ў гэ­тай пабудове належыць адлюстраванню дынамікі і ста­ты­кі, знешняга і ўнутранага. Калі пісьменнік звяртае асноўную ўва­гу на статычныя мо­ман­ты быцця, дык гэтую ўласцівасць стылю мож­на, лічыць А. Есін, на­зваць апісальнасцю. Для яе з’яўляецца ха­рак­тэрным падрабязнае апі­сан­не знешняга свету: аблічча герояў, рыс прыродных пейзажаў, гарадскіх ма­люнкаў, інтэр’ераў, рэчаў і г. д.

Канцэнтрацыю аўтара на ўзнаўленні знешняй (а часткова і ўнут­ра­най) дынамікі А. Есін прапаноўвае імянаваць сюжэтнасцю, якая вы­ра­жа­ецца звычайна ў вялікай колькасці перыпетый, у на­пру­жан­ні дзеяння, у яго істотнай перавазе над статычнымі момантамі ў тво­ры і, галоўнае, у тым, што характары герояў і аўтарская пазіцыя вы­яўляюцца ў першую чар­гу праз сюжэт.

Нарэшце, пісьменнік можа канцэнтраваць увагу на ўнут­ра­ным све­це пер­санажа ці лірычнага героя — на яго думках, па­чуц­цях, пе­ра­жываннях і г. д. Такая ўласцівасць стылю называецца псі­ха­­ла­гіз­мам.

«У кожным канкрэтным творы, — заўважае А. Есін, — сю­жэт­­насць, апі­­сальнасць ці псіхалагізм складаюць яго істотную сты­лё­вую прыкмету. Ад­нак гэтыя катэгорыі могуць спалучацца адна з дру­гой» [168]. У якасці прык­ладу вучоны прыводзіць спалучэнні псі­ха­ла­гізму і сюжэтнасці ў ра­ма­­нах Ф. Дастаеўскага, апісальнасці і псі­ха­лагізму — у позніх апа­вя­дан­нях і п’есах А. Чэхава.

У залежнасці ад тыпу мастацкай умоўнасці А. Есін вылучае дзве су­п­раць­леглыя стылёвыя дамінанты: жыццепадобнасць і фан­тас­тыч­насць.

У галіне мастацкай мовы А. Есін вылучае тры пары стылёвых да­мі­нант: верш і прозу, намінатыўнасць і рытарычнасць, ма­на­ла­гізм і роз­на­га­лоссе.

Верш і проза як стылёвыя якасці характарызуюць ступень рыт­міч­най упарадкаванасці мастацкай мовы, а таксама яе тэмпавую ар­га­ні­за­цыю. Яны адыгрываюць істотную ролю ў фарміраванні эма­цыянальнага ма­люнка стылю, бо той альбо іншы тэмпарытм ня­се ў сабе, як правіла, пэў­ны настрой.

Другая пара стылёвых дамінант на аснове мастацкай мовы звя­­зана з ме­рай, ступенню выкарыстання вобразна-выяўленчых срод­каў. Калі лек­сі­ка-фразеалагічныя, сінтаксічныя і інш. моўныя срод­кі вы­ка­рыс­тоў­ва­юц­ца досыць слаба і акцэнт робіцца ў ас­ноў­ным на прамое значэнне слоў, тады размова ідзе аб намі­на­тыў­на­сці. Сітуацыя адваротнага ха­рак­та­ру імянуецца рытарычнасцю.

Трэцяя пара стылёвых дамінант на аснове мовы звязана з моў­най роз­наякаснасцю. Маналагізм (моўна-стылёвы, таму што, як мы ве­даем, ёсць і іншае, больш шырокае значэнне дадзенага тэрміна, якое ўказвае на якас­на-свядомасныя характарыстыкі твораў) мае на мэ­це выкарыстанне адзі­най моўнай манеры як для аўтара, так і для ўсіх персанажаў твора. Пры рознагалоссі ці поліфаніі (зноў жа моў­на-стылёвых, таму што по­лі­фа­нія ў шырокім сэнсе, як разумеў яе М. Бах­цін, падразумявае наяўнасць у тво­ры мноства раўнапраўных га­ласоў і свядомасцей; пры гэтым свядо­масць героя пададзена ў та­кіх творах не як аўтарская, а як самастойная і не­залежная) у аўтара тво­ра і персанажаў свая ўласная моўная манера (ма­­нера апавядання, апі­сання — у аўтара, і манера выказвання — у пер­са­нажаў).

Стылёвай дамінантай можа станавіцца таксама і характар мас­тац­кай кам­пазіцыі. У самым агульным выглядзе можна выдзеліць два тыпы кам­пазіцыі: простую і складаную. У першым выпадку функ­цыя кам­па­зі­цыі зводзіцца да аб’яднання частак і элементаў тво­ра ў адзінае цэлае, што ажыццяўляецца заўсёды самым простым і звычайным спосабам: сю­жэт разгортваецца ў прамой храна­ла­гіч­най паслядоўнасці; на працягу ўся­го твора вытрымліваецца адзін тып мастацкага апавядання; гэтак жа і з хра­натопам (дзеянне ад­бы­ва­ецца ў адным месце і ў адзін час). Пры скла­данай жа кампазіцыі «ў самой пабудове твора, у парадку спалучэння яго частак і эле­мен­таў увасаб­ляецца спецыфічны мастацкі сэнс і да­ся­га­ец­ца эстэтычны эфект» [169].

Нарэшце, істотнай уласцівасцю стылю з’яўляецца аб’ём твора.

Пры аналізе мастацкага твора звычайна выяўляюцца ад адной да трох дамінант. «Пры гэтым трэба ўлічваць, што дамінанты сты­лю пра­яў­ляюць сябе як тэндэнцыі стылеўтварэння і не носяць аб­са­лют­нага ха­рак­­та­ру: так, пры агульнай намінатыўнасці не вы­клю­ча­на з’яўленне тро­паў і фі­гур; элементы псіхалагічнага адлюст­ра­ван­ня могуць мець месца ў тых тво­рах, дзе псіхалагізм не з’яўляецца да­мінантай, і г. д. Пад­на­ча­лен­не да­мі­нанце ўсіх элементаў і прыё­маў і ёсць прынцып стылёвай ар­га­нізацыі тво­ра» [170].

Наогул жа, лічыць А. Есін, «цэласнасць стылю ствараецца не толь­кі на­яўнасцю дамінант, што кіруюць пабудовай формы. У кан­чат­ковым вы­ніку гэтая цэласнасць, як і само з’яўленне той альбо ін­шай стылёвай да­мінанты, дыктуецца прынцыпам функцыя­наль­на­сці стылю, г. зн. яго здоль­насцю адэкватна выражаць той альбо ін­шы змест» [171].

Стыль таго альбо іншага твора не ўзнікае, так бы мовіць, на пус­тым мес­цы. Ён абумоўліваецца цэлым шэрагам стылеўтва­раль­ных факта­раў. «Важную ролю ў фарміраванні стылю іграюць асаб­лі­васці таленту, аса­бісты вопыт пісьменніка, аб’ект творчасці, жыц­цё­вы матэрыял, бліз­касць, сувязь яго з біяграфіяй пісьменніка, а так­сама ўнутраная ары­ен­та­цыя на чытача. Стыль залежыць ад све­та­разумення пісьменніка, яго по­гля­даў і перакананняў, ад жанравай пры­роды твора» [172].

Катэгорыя стылю ў сучасным літаратуразнаўстве дастасоў­ва­ец­ца не толь­кі да асобнага твора, творчасці таго альбо іншага пісь­мен­ніка, але і да больш шырокіх з’яў і аб’ёмаў. Так, даволі часта вя­дзец­ца гаворка аб сты­лях плыні (футурызму, сюррэалізму і інш.), на­прамку (барока, кла­сі­цыз­му, рамантызму і інш.) і нават цэлай мас­тацкай сістэмы ў межах пэў­най эпохі (Адраджэння, Асветніцтва і інш.). Наколькі гэта правамоцна і пра­вільна, наогул, лічыць цяжка. Ра­зам з тым нельга не пагадзіцца з мер­ка­ваннем А. Есіна, які піша, што «найбольш рэальны і канкрэтны стыль асоб­на ўзятага твора, што і робіць яго аналіз першачарговай задачай» [173].

Стыль твора, а таксама больш буйных літаратурных адзінак, з’яў і ўтва­рэнняў, аб якіх гаварылася крыху вышэй, вывучае спе­цы­яль­ная лі­та­ра­туразнаўчая дысцыпліна, якая імянуецца літаратуразнаўчай сты­ліс­ты­кай. Яе неабходна адрозніваць ад стылістыкі лінг­віс­тычнай, якая да­сле­дуе склад лексіка-сінтаксічных сродкаў і асаб­лі­васці іх функ­цы­я­на­ван­ня ў пэўнай нацыянальнай мове. Вядома, з пэў­ным улікам рэалізацыі гэ­тых сродкаў у складзе твораў мас­тац­кай літаратуры. Такім чынам, мо­мант судакранання паміж гэтымі дзвю­ма дысцыплінамі досыць яўны і ві­давочны. Разам з тым лі­та­ра­ту­­разнаўчую стылістыку нельга ні ў якім ра­зе падначальваць сты­ліс­­тыцы лінгвістычнай, поўнасцю выводзіць з яе, бо і сам прадмет да­следавання літаратуразнаўчай стылістыкі, і тыя мэты і за­дачы, якія яна перад сабой ставіць, досыць спецыфічныя.