Сімвалізм

Сімвалізм (франц. symbolisme, ад ст.-грэч. symbolon — сімвал, знак) — ад­­на з першых плыней у дэкадансе. Пачатак сімвалісцкаму ру­ху быў па­кла­­дзены ў Францыі. Ля вытокаў яго стаялі паэты Ш. Бадлер, П. Верлен, А. Рэмбо, С. Малармэ і драматург М. Метэр­лінк. Менавіта ў іх творчасці «аба­значылася зусім іншая структура воб­раза, якая вызначыла свое­асаб­лі­­васць усяго сімва­лісцкага руху ў Еў­ропе» [262].

Сімвалізм як метад узнік і аформіўся ў сувязі з агульным кры­зі­сам та­гачаснай гуманітарнай культуры, а таксама ў выніку па­зі­ты­вісц­кай кам­праментацыі рэалістычнага мастацкага вобраза ў «пар­нас­цаў», на­ту­ра­лістаў і прадстаўнікоў белетрыстычнага рамана 2-й па­ловы ХІХ ст. Ак­рамя рамантычнай эстэтыкі, да якой хацелі пэў­ным чынам вярнуцца сім­валісты, на яго ўзнікненне і станаўленне паў­плывалі філасофіскія ідэі А. Ша­пэнгауэра, Э. Гартмана, А. Берг­са­на і Ф. Ніцшэ.

Пачатак сімвалізму звязваюць звычайна з «Маніфестам сімва­ліз­му» (1886) Ж. Марэаса, а таксама з трактатам М. Метэрлінка «Скарб па­кор­на­мудрых» (1896). Аднак вытокі дадзенай плыні дату­юц­ца 1857 г., калі быў апублікаваны зборнік вершаў Ш. Бадлера «Краскі зла». Менавіта Бад­леру наканавана было стаць па­пя­рэд­ні­кам сімвалізму і адначасова яго першым прадстаўніком у фран­цуз­скай паэзіі. Другой этапнай з’явай у гіс­торыі паэтычнага сімвалізму ста­ла з’яўленне першага зборніка П. Вер­­лена «Сатурнічныя вершы» (1866). Як і ў рамантыкаў, мастак пе­ра­твараўся ў Верлена ў прарока аль­бо жраца. Ясна таксама выражана ў фран­цузскага паэта імк­нен­не зліцца з прыродай, знайсці ў дадзеным кан­так­це творчае натх­нен­не, далучыцца да ісціны. Асабліва яскрава гэта на­зі­раецца ў зна­ка­мітых «пейзажах душы» Верлена.

Сімвалісцкі рух звязаны таксама з імем М. Метэрлінка, які вы­я­віў у сва­іх п’есах характэрны для таго часу псіхалагічны разлад, тры­вогу і жах асо­бы, што адчувае сваё бяссілле перад светам і яго за­конамі, спасцігчы якія асоба не можа. Менавіта з гэтага разладу на­радзілася імкненне збег­чы ў іншы свет альбо ў глыбіні душэўнага жыц­ця. Наогул, Метэрлінк ства­рыў свой тэатр, які назваў «тэатрам смер­ці». Яго склалі п’есы «Ня­про­шаная» (1890), «Пелеас і Мелі­сан­да» (1892), «Там унутры» (1894). Адкідваючы прынцыпы старой тра­гедыі, якая адлюстроўвала «зла­дзействы, здрады і забойствы», пісь­меннік паспрабаваў засяродзіцца на ўнутранай драме людзей. П’есы Метэрлінка пазбаўлены тра­ды­цый­най сістэмы вобразаў, па­дзей­насці, канфлікту, а таксама гістарычнай, ча­са­вай і прасторавай канк­рэтыкі. Яны падобныя да фрагмента, які вы­хап­ле­ны нават не з жыц­ця, а з нейкага няпэўнага стану, у якім знаходзіцца ча­лавек.

Найбольш поўна і моцна сімвалізм выявіўся, безумоўна, у паэ­зіі. Паэт-сімваліст абмяжоўваецца намёкамі, унушэннем. Для яго са­мая прос­тая з’ява заключае ў сабе, акрамя свайго прамога значэння, яшчэ і вы­­шэйшы таемны сэнс. А вось спасціжэнне гэтых таемных сут­насцей быц­ця, а таксама душэўнага стану асобнага індывідуума, маг­чыма, на дум­ку сімвалістаў, толькі праз інтуіцыю, шляхам су­гес­тыі (франц. syg­ge­­rer — унушаць, падказваць). Сугестыўнасць стано­віц­ца неад’емным эле­­мен­там сімвалісцкага твора, прызначанага, ні­бы му­зыка, усяго толькі «даць адчуць», навеяць пэўны настрой, але ні ў якім разе не называць дак­­ладна стан асобы, а тым больш ана­лі­за­ваць.

Наогул, сімвалісты практычна першымі сярод іншых паэтаў у лі­та­ра­туры апошняй трэці ХІХ — пачатку ХХ стст. пачалі эксперы­мен­та­тар­ства над вершам. Сімвалічную трактоўку атрымлівалі ў іх не толькі па­дзеі, але і сама пабудова фразы, форма верша, розная ве­лі­чыня і нават таў­шчыня і размяшчэнне літар унутры радка і стра­фы. Аддаючы пе­ра­ва­гу гуку над сэнсам, сімвалісты лічылі, што ёсць пэўныя адпаведнасці па­між гукамі, колерамі, пахамі. Набыў вя­домасць санет А. Рэмбо «Га­лос­ныя», у якім гаворыцца аб пэўнай афар­боўцы галосных гукаў. Менавіта сім­валісты (Г. Кан) увялі ва ўжы­так тэрмін «верлібр».

З адчуваннем сацыяльнага і духоўнага крызісу звязаны ў сім­ва­лістаў апа­каліпсічныя матывы, вострае ўспрыманне знішчаль­най сі­­лы часу. На­ра­джаецца жаданне вярнуць «страчаны час» (М. Пруст), зліцца ў нейкім кас­мічным адзінстве часу і прасторы. Воб­раз у мастацтве становіцца ма­дэл­лю, сімвалам новай рэчаіс­на­сці; менавіта праз мастацтва, далучэнне да яго ў чалавека можа, на дум­ку сімвалістаў, з’явіцца адчуванне адзін­ства са светам.

Акрамя французскага прыгожага пісьменства сімвалізм вы­я­віў­ся так­сама ў аўстрыйскай (Р.М. Рыльке, Г. фон Гофмансталь), ня­мец­кай (С. Ге­орге), нарвежскай (Г. Ібсан) літаратурах. Даволі моцна ён быў за­па­тра­баваны і рускай паэзіяй (В. Брусаў, А. Блок, Ф. Са­ла­губ, К. Бальмонт, Дз. Ме­ражкоўскі, З. Гіпіус і інш.). Адной з асаб­лі­ва­сцей рускага сім­ва­ліз­му, на думку яго тэарэтыка А. Белага, з’яў­ля­ла­ся арыентацыя на кла­січ­ную нацыянальную паэтычную і наогул лі­таратурную тра­дыцыю, га­лоў­нае ў якой — немагчымасць для мас­­­тацтва поўнасцю пакінуць рэ­аль­насць і ўсляпую ісці ўслед за ло­зун­гам «мастацтва дзеля мастац­тва».

Некаторыя элементы сімвалісцкай эстэтыкі знойдуць працяг у тэо­рыі і практыцы такога авангардысцкага напрамку XX ст., як сюр­­рэалізм.

Сімвалісцкія тэндэнцыі праявіліся і ў беларускай літаратуры: у твор­час­ці М. Багдановіча (асабліва ў цыкле вершаў «Вольныя ду­мы»: «Мы доў­га плылі ў бурным моры...», «Мне снілася», «Шмат у на­шым жыцці ёсць дарог...» і інш.), Я. Купалы, З. Бядулі, М. Га­рэц­ка­га, у многіх паэтаў бе­ларускай эміграцыі (Н. Арсенневай, Я. Юх­наў­ца і інш.). Заўважым, што ў цэлым яны аказалі досыць плённае ўздзе­янне на беларускую паэ­зію, і асабліва ў плане павышэння агуль­най куль­туры верша.

Як самастойная літаратурная плынь сімвалізм перастаў іс­на­ваць у еў­рапейскім прыгожым пісьменстве к канцу XIX ст., аднак шмат­лікія яго тэндэнцыі знайшлі працяг у першай палове XX ст.; асоб­ныя ж эле­мен­ты сімвалізму і па сённяшні дзень выкарыс­тоў­ва­юц­ца ў літаратуры.

На адмаўленні сімвалізму вырасла ў пачатку ХХ ст. у рус­кай паэзіі но­вая плынь — акмеізм (ад ст.-грэч. akme — вышэйшая сту­­пень чаго-не­будзь) альбо кларызм (франц. сlarte — яснасць), альбо, урэшце, адамізм (ад імя біблейскага Адама), прадстаўнікі якой (М. Гумілёў, С. Га­ра­дзец­кі, Г. Ахматава, М. Кузмін, В. Ман­дэль­штам і інш.) імкнуліся, як яны лі­чы­лі, вызваліцца ад «міс­тыч­на­га туману» сімвалізму. Акмеісты ў сваіх тэа­рэтычных трак­татах і вы­ступленнях прызывалі зблізіць па­эзію з рэ­ча­іс­насцю, зрабіць яе прос­тай, зямной, даступнай, а ва ўласнай паэтычнай прак­тыцы не над­та далёка адыходзілі ад сімвалізму, займаючыся эстэ­ты­за­цыяй па­­чуццяў, своеасаблівай тэат­ралізацыяй жыцця, культываваннем пас­­та­ральна-ідылічных матываў.