Сюррэалізм

Сюррэалізм (ад франц. surré alisme — звышрэалізм альбо над­рэа­­лізм) — плынь у літаратуры і мастацтве, якая аформілася ў па­чат­­ку 1920-х гг. у Францыі, а затым хутка распаўсюдзілася па мно­гіх краінах еўрапейскага кантынента, а таксама за яго межамі, у пры­ватнасці, у ЗША, Мексіцы, Японіі і г. д.

«Вытокі сюррэалізму, па сведчанню яго стваральнікаў, бяруць свой па­чатак яшчэ ў рамантызме, але асабліва цеснай была яго су­вязь з сім­ва­ліз­мам. Імкненне сімвалістаў стварыць сваю рэальнасць, іх пошукі свету ідэаль­нага, незямнога з дапамогай намёкаў, сім­ва­лаў — усё гэта было бліз­кім новай плыні. Эксперыменты сім­ва­ліс­таў у галіне мовы, іх спро­бы зрабіць слова нейкім знакам, што на­мя­кае на схаваную тайну, ада­рваць слова ад кантэксту — гэтыя і мно­гія іншыя прыёмы будуць пад­хоп­лены і развіты сюррэалістамі. У той жа час рэальнасць у сюр­рэ­а­ліс­таў носіць адкрыта натура­ліс­тыч­ны характар. Інтуітывізм і натуралізм у сюр­рэалістаў спа­лу­чы­лі­ся са­мым фантастычным чынам, імкнучыся пад­няц­ца і над матэ­ры­я­­ліз­мам, і над ідэалізмам» [270].

Сам тэрмін «сюррэалізм» быў вынайдзены Г. Апалінэрам (прад­мова да п’есы «Грудзі Тэрэсія», 1917), які тлумачыў яго як «вяр­танне да пры­ро­ды». Тэарэтычна ж абгрунтаваў сюррэалізм пры­знаны кіраўнік гэтай плы­ні — французскі паэт, празаік і псі­хі­ятр А. Брэтон, былы дадаіст, які ў 1924 г. апублікаваў працу «Першы маніфест». Прычым у само паняцце «сюр­рэалізм» А. Брэ­тон і яго аднадумцы (П. Элюар, Р. Дэснос, П. Рэ­вер­дзі, С. Перс, Ж. Как­то, Ф. Супо, Р. Вітрак, А. Арто і інш.) пачалі ўклад­ваць іншы сэнс у параўнанні з тым, што меў на ўвазе стваральнік тэрміна Г. Апа­­лінэр (дарэчы, родзіч беларускага пісьменніка К. Ка­ган­ца).

Сферай мастацтва для сюррэалістаў стала ў першую чаргу тое, што зна­ходзіцца па-за кантролем розуму. Яны «арыентаваліся на вы­яўленне пад­свядомасці, паталагічных адхіленняў псіхікі, каш­мар­ных сноў, на­зой­лі­вых прывідаў, выпадковых і фантастычных аса­цы­яцый, спалучэнне тра­гічнага з агідным, нізкім і смешным. У лі­та­ра­туры (галоўным чынам у паэ­зіі) для сюррэалізму з’яўляецца ха­рак­тэрным «аўтаматычнае пісь­мо» (запіс слоў, вобразаў і фраг­мен­таў маўлення, якія ўзніклі ў выніку спан­танных асацыяцый), адказ ад фабулы, лагічнага сюжэту, тра­ды­цый­ных выяўленчых сродкаў, рыф­мы, рытмікі і метра; у кінематографе і тэат­ральным мас­тац­тве — выяўленне абсурднасці быцця ў гратэскавых фор­мах, пад­крэс­леная рэчавасць асобных сцэн і кадраў, матэрыялізацыя ме­­та­фар і гіпербал, татальнае абсмейванне грамадскага жыцця; у вы­яў­лен­­чым мастацтве — арыентацыя на калаж, імітацыя перша­бытнай твор­час­ці, наўмыс­нае злучэнне метафарычнасці з элементамі на­ту­ра­лізму, спа­лучэнне рэальных, але лагічна несумяшчальных з’яў і аб’ек­таў пры­ро­ды і грамадскага жыцця» [271].

Сюррэалізм меў сваю базу ў філасофскіх тэорыях. Так, у пры­ват­­­на­сці, вялікі ўплыў на яго фарміраванне аказалі філосафы А. Ша­пэн­­гауэр і А. Берг­сан, якія лічылі неабходным спалучэнне ў мас­тац­тве элементаў рэ­альнасці і алагічнай фантастыкі, а ў творчым акце ве­лізарную ролю ад­во­дзілі інтуітыўнаму. Акрамя таго, «ад­чу­валь­ным было ўздзеянне на сюр­рэ­алістаў аўстрыйскага філо­сафа і псі­хі­я­т­ра З. Фрэйда з яго тэорыяй і ме­тадам псіхааналізу. А. Брэтон, сам урач-неўрапатолаг, пазнаёміўся з ву­чэннем З. Фрэйда ў час першай су­светнай вайны і карыстаўся яго ме­та­дамі лячэння, а пазней з З. Фрэй­дам перапісваўся. У вучэнні З. Фрэйда сюр­рэалістам імпа­на­ва­лі ўвага да падсвядомасці, канстата­цыя ад­сут­на­сці прынцыповай роз­ніцы паміж псіхічнай нормай і пата­логіяй <...>, імк­нен­не вы­тлу­ма­чыць паводзіны і ўчынкі людзей як спе­цыфічны працяг па­дзей, ува­собленых у сне, і інш.» [272].

Літаратурны сюррэалізм — гэта толькі частка агульнага мас­тац­кага сюр­рэалізму. Не намнога слабей (а, магчыма, яшчэ і мац­ней) сюррэалізм вы­явіўся і ў жывапісе. Аб гэтым сведчыць твор­часць шэрагу буйных мас­такоў ХХ ст., і ў першую чаргу С. Далі, які, дарэчы, даволі часта лю­біў паўтараць, што сюррэалізм — гэта не толькі яго карціны, але і ён сам.

У канцы 1930-х — пачатку 1940-х гг. цэнтр сюррэалізму пера­мяс­ціў­ся ў ЗША, куды ў сувязі з вайной у Еўропе эмігравалі А. Брэ­тон, І. Тан­гі, С. Далі і інш. мастакі. Спробы поўнасцю адрадзіць пас­ля за­кан­чэн­ня вайны сюррэалізм у Францыі былі мала­паспяховымі. Тым не ме­ней дадзены метад праіснаваў аж да самага пачатку 1960-х гг. і аказаў уплыў на такія плыні ў еўрапейскім і сусветным мас­­тац­тве сярэдзіны — дру­гой паловы ХХ ст., як абстрак­цыянізм, поп-арт, «новы раман», тэатр аб­сурду і інш.