ЛІТАРАТУРА. Борев Ю. Литература «потока сознания»: духовный мир личности, не сопряженный с реальностью // Теория литературыБорев Ю. Литература «потока сознания»: духовный мир личности, не сопряженный с реальностью // Теория литературы. Том IV. Литературный процесс.— М., 2001. Гениева Е.Ю. «Поток сознания» // Литературный энциклопедический словарь / Под общ. ред. В.М. Кожевникова, П.А. Николаева.— М., 1987. Лявонава Е.А. Плыні і постаці: З гісторыі сусветнай літаратуры другой паловы ХІХ–ХХ стст.— Мн., 1998. Лявонава Е.А. Беларуская літаратура ХХ ст. і еўрапейскі літаратурны вопыт.— Мн., 2002. Руднев В.П. Словарь культуры ХХ века.— М., 1997. Суслова Н.В., Усольцева Т.Н. Поток сознания // Суслова Н.В., Усольцева Т.Н. Новейший литературоведческий словарь-справочник для ученика и учителя.— Мозырь, 2003.
7.7.10. «Новы раман»
«Новы раман» («неараман» альбо «антыраман») — умоўны тэрмін, што служыць для абазначэння шэрагу твораў французскіх пісьменнікаў, у прыватнасці, «Трапізмы» (1938), «Планетарый» (1959), «Залатыя плады» (1963), «Вы чуеце іх?» (1972) Н. Сарот, «Змены» (1957) М. Бютора, «У лабірынце» (1959) А. Роб-Грыйе, «Дарогі Фландрыі» (1960) К. Сімона і некат. інш., дзе адмаўляецца традыцыйная тэхніка празаічнага выкладу матэрыялу і зроблены спробы выпрацаваць новыя прыёмы, заснаваныя на бясфабульнасці і безгеройнасці. Прадстаўнікі «новага рамана» лічаць, што традыцыйны раман стаў анахранізмам, зжыў сябе. Згодна з А. Роб-Грыйе, галоўнае месца ў «новым рамане» павінны заняць рэчы і прадметы, а не асоба з яе душэўным станам. Знешні свет рэчаў кажа нам значна болей, чым глыбіні чалавечай душы. У «новым рамане» не павінна быць таксама месца для аўтарскіх разваг. Гэта асноўныя пасылкі артыкула А. Роб-Грыйе «Шлях будучага рамана» (1956). Н. Сарот перабудову раманнай структуры павяла ў крыху іншым накірунку. У праграмнай працы «Эра падазрэння» (1956) яна зыходзіла з тэзіса ўстарэласці самога паняцця асобы. Згодна з Н. Сарот, герой рамана, пачынаючы з Бальзака, паступова губляў свае асноўныя якасці —продкаў, уласнасць, вопратку, цела і, урэшце, характар. Герой сучаснага рамана — гэта істота бясконтурная, няпэўная, няўлоўная і нават нябачная, нейкае ананімнае «я», якое найчасцей за ўсё з’яўляецца адлюстраваннем аўтара. Пісьменніца засяродзілася на псіхалагічным стане такога свайго «няпэўнага» героя. На яе думку, галоўнай задачай раманіста павінна стаць даследаванне падсвядомага, «тайнае змярканне душы». Фабулу і дзеянне ў творы павінен замяніць дыялог як сродак раскрыцця рухаў душы. М. Бютор культываваў «паліфанічныя тэксты», у якіх былі сумешчаны мазаіка думак, успрыманняў з элементамі эсэістыкі, што давала ў выніку «міфалагему» пэўнай цывілізацыі. Як зазначае С. Велікоўскі, «у шэрагу выпадкаў прыёмы пісьма «неараманістаў» атрымалі змястоўнае напаўненне («Змены» Бютона, «Дарогі Фландрыі» Сімона, «Вы чуеце іх?» Сарот). Аднак адказ ад абмалёўкі цэласных характараў і звядзенне на нішто сюжэтнага разгортвання, супрацьпастаўленне пазнавальнай здольнасці мастацтва і яго каштоўнасна-сэнсавай накіраванасці нярэдка заводзяць эксперыментатарства «неараманістаў», і асабліва іх пераемнікаў па «тэкстуальнаму пісьму» (Ф. Солерс, Ж. Рыкарду з яго «новым новым раманам» і інш.), у тупік самадастатковай пісьменніцкай тэхналогіі» [276]. С. Велікоўскі ў прыведзенай вышэй цытаце ўказаў на асноўныя шляхі эвалюцыі «новага рамана»: гэта стварэнне яшчэ навейшага — «новага новага рамана» альбо «рамана-тэксту» структуралісцкага і постструктуралісцкага кшталту. Своеасаблівым водгукам на пошукі «неараманістаў», а таксама на шматлікія спрэчкі і дыскусіі вакол шляхоў развіцця рамана ў еўрапейскай і сусветнай літаратуры ХХ ст., стаў артыкул «Хлеб літаратуры» (1964) слыннага беларускага празаіка І. Шамякіна.
|
